موحد واقعي كسى است كه دين را قبول كرده و به هر مكروه درباره دين خويشتن‏دار باشد.

وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَعْبُدُ اللَّهَ عَلىَ‏ حَرْفٍ  فَإِنْ أَصَابَهُ خَيرٌْ اطْمَأَنَّ بِهِ  وَ إِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلىَ‏ وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيَا وَ الاَْخِرَةَ  ذَالِكَ هُوَ الخُْسْرَانُ الْمُبِين‏.حج/11
و از مردم كساني اند كه خدا را يك طرفه مى‏پرستد ، پس اگر خيرى (ثروت، صحت، مقام) به او رسيد بدان دلگرم شود، و چون آزمونى (ضررى در مال و جان) به او رسيد رخ برتافته برمى‏گردد. چنين كسى در دنيا و آخرت خود زيان كرده است (در دنيا اعمالش حبط و در آخرت گرفتار كيفر شرك و فسق است)، اين است همان زيان آشكار.

اين آيه شرح حال:

مردماني است كه خدا را در حاشيه بندگى مى‏كنند و به متن بندگى وارد نمى‏شوند، ظاهرا دست از بت‏پرستى بر ميدارند و به عبادت و بندگى خدا مشغول ميشوند ولى در جانب و كنارى از دين قرار ميگيرند.

مانند كسانيكه در طرفى از اطراف و جوانب لشگر گردش ميكنند براى آنكه اگر ظفر يابند غنيمتى بدست آرند و اگر شكستى مشاهده كنند فرار را برقرار اختيار نمايند اينها هم در شك و نفاق زيست ميكنند و ظاهرا با مسلمانان كجدار و مريز رفتار مينمايند و شركت در افعال و اعمال ايشان دارند ولى منتظرند اگر در سايه اسلام به مال و منال دنيوى برسند باقى بمانند و معتقد به نبوّت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم شوند و اگر بلا و فتنه‏ئى براى آنها روى دهد منصرف گردند و بدين آباء خود برگردند.


از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده فرمود:

آيه فوق در حق دومى و پيروانش و كسانيكه بغير ما

آل محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم امامى براى خود اختيار نموده نازل شده است .

نرم افزار جامع التفاسير شيعه

امام رضا (عليه السلام) مي فرمايند :
بدن به سان زمين پاك و آماده براي زراعت است كه اگر در آباداني و آب دهي بدان ، مراقبت شود ،به گونه اي كه آب ، نه فراوان تر از نياز بدان رسد تا آن را غرق كند و نه از اندازه كمتر باشد تا آن را به تشنگي گرفتار سازد ، آباداني اش استمرار مي يابد و خرّمي اش فزوني مي گيرد و كِشتش بالندگي و بركت مي يابد .

امّا اگر از آن غفلت شود ، به تباهي مي گرايد و علف هرز در آن مي رويد.

بدن ، چنين حكايتي دارد و تدبير آن در خوراك و نوشاك ، چنين است

سامان و سلامت مي يابد و عافيت در آن ، ريشه مي گسترد .

بنگر كه … چه چيز باتو و با معده ات سازگار است و تنت با چه چيز نيرو مي گيرد

و بدنت چه خوردني و نوشيدني اي را مي گوارد

همان را براي خويش مقرر بدار و خوراك خود گير .

دانش نامه احاديث پزشكي ،ج2،ح1159
محمد ري شهري ،

در درگاه خدا ادب در كلام را رعايت كردن و خوش رفتارى ملاك برترى انسانها است

اگر در ميان انبياء هم خداوند بعضى را بر بعضى برترى داده باز بيهوده نبوده،

بلكه به خاطر همين حسن رفتار و سيرت و ادب بيشتر بوده است.

وَ قُل لِّعِبَادِى يَقُولُواْ الَّتىِ هِىَ أَحْسَنُ  إِنَّ الشَّيْطَنَ يَنزَغُ بَيْنهَُمْ  إِنَّ الشَّيْطَنَ كاَنَ لِلْانسَانِ عَدُوًّا مُّبِينًا/53
و به بندگان من بگو سخنى را كه نيكوتر است بگويند  همانا شيطان (به وسيله كلمات مفسده ‏انگيز) ميانشان را بر هم مى‏زند، زيرا شيطان هميشه براى انسان دشمن آشكار بوده و هست.

رَّبُّكمُ‏ْ أَعْلَمُ بِكمُ‏ْ  إِن يَشَأْ يَرْحَمْكمُ‏ْ أَوْ إِن يَشَأْ يُعَذِّبْكُمْ  وَ مَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيهِْمْ وَكِيلا/54اسراء
پروردگارتان به حال شما داناتر است، اگر بخواهد (به خاطر عمل‏هاى خيرتان و يا به اقتضاى رحمت واسعه‏اش) به شما رحم مى‏كند، يا اگر بخواهد (به جهت استحقاقتان) شما را كيفر ميدهد، و تو را بر آنها وكيل و كارساز نفرستاده‏ايم .(وظيفه تو ابلاغ رسالت است ).

يعنى تورا به أعمال آنها مؤاخذه نميكنيم بلكه ترا فرستاده‏ايم كه آنها را دعوت بايمان كنى اگر ترا اجابت كردند فبها و إلّا بر تو بحثى نيست و آنها دچار عقاب عمل خود خواهند بود و تو و يارانت مأمور به مدارا ميباشيد.

نظر در اينجا رعايت سخن گفتن است كه در  گفتگو كلماتى بگويند كه نيكوتر است يعنى با يكديگر و حتّى با كافران با خشونت و درشتى سخن نگويند و در گفتار و رفتار طريقه و كلماتى را اختيار كنند كه موجب ايجاد محبّت شود و توليد بغض و عناد نكند.

زيرا شيطان بين آنان توليد فساد ميكند  و آنها را بر ضدّ يكديگر بر ميأنگيزد،حقّا كه شيطان نسبت بانسان دشمن آشكارى است و صلاح حال آدمى را خواهان نيست بلكه مقصدش هلاك اوست.

در أغلب اوقات اختلافات و منازعات از يك جمله خلاف و نسنجيده صورت ميگيرد، و گاهى شرّ و فسادى ايجاد ميكند.

منظور از شيطان در أغلب مواقع شياطين إنس باشند كه برنامه ايجاد شرّ و فساد دارند.

يكى از بزرگان گويد:انسان كامل در زندگى خود:

با خدا به راستي ، با خلق به انصاف  ،‌ با نفس به قهر

با زير دستان به شفقت ، با بزرگان به حرمت  ،  با دوستان به نصيحت

با دشمنان به مدارا ، با علماء به تواضع  ،با درويشان به سخا

و با جاهلان به خاموشى رفتار مي نمايد .

نرم افزار جامع التفاسير شيعه

وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِى فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكاً وَ نحَْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَمَةِ أَعْمَى‏
و هر كه از ياد من روى گرداند حتما براى او زندگى تنگى خواهد بود (هر چند داراى مال و منال وافر باشد)، و روز قيامت او را نابينا محشور مى‏كنيم.

قَالَ رَبّ‏ِ لِمَ حَشَرْتَنىِ أَعْمَى‏ وَ قَدْ كُنتُ بَصِيرًا
گويد: پروردگارا، چرا مرا نابينا محشور كردى در حالى كه من (در دنيا) بينا بودم؟

قَالَ كَذَالِكَ أَتَتْكَ ءَايَاتُنَا فَنَسِيتهََا  وَ كَذَالِكَ الْيَوْمَ تُنسى‏
گويد: همين گونه (كه امروز كور و فراموش شده‏اى) آيات و نشانه‏هاى روشن ما برايت آمد اما تو (از آنها چشم پوشيدى)وآنها را فراموش كردى، همچنين امروز فراموش مى‏گردى.

وَ كَذَالِكَ نجَْزِى مَنْ أَسْرَفَ وَ لَمْ يُؤْمِن بَِايَاتِ رَبِّهِ  وَ لَعَذَابُ الاَْخِرَةِ أَشَدُّ وَ أَبْقَى‏
و اين چنين (در دنيا) جزا مى‏دهيم كسى را كه اسراف نموده (از حد تجاوز كند) و به آيات و نشانه‏هاى پروردگار خود ايمان نياورده باشد. و البته عذاب آخرت سخت‏تر و پايدارتر است.
124تا127طه

على بن ابراهيم روايت كرده كه معاوية بن عمار ازحضرت صادق عليهم السلام درباره آيه «فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكاً» پرسيد، حضرت فرمود:

معيشت تنك بخدا قسم كه براى جمعى است كه

عداوت اهل بيت نبوت و رسالت عليه السّلام در دل ايشان جا كرده.

و در اصول كافى از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده كه:

مراد از «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي» اعراض از ولايت امير المؤمنين عليه السّلام است

وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمى‏ و حشركنيم آن اعراض ‏كننده رادر روز قيامت درحاليكه نابينا باشد،

و در تتمه حديث حضرت صادق عليه السّلام است كه يعنى‏:
اعمى البصر فى الآخرة اعمى القلب فى الدنيا عن ولاية امير المؤمنينعليه السّلام

گويد اى پروردگار من لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمى‏ چرا حشر كردى مرا نابينا؟

گويد حق سبحانه و تعالى در جواب او كَذلِكَ اينچنين است جزاء تو ، زيرا كه أَتَتْكَ آياتُنا آمد به سوي تو آيات ، كه ائمه معصومين‏اند ، فَنَسِيتَها پس تو ترك كردى و قبول ولايت ايشان ننمودى .

يعنى پس تو اطاعت نكردى حكم ائمه معصومين را و نشنيدى قول ايشان را.

وَ كَذلِكَ نَجْزِي و اين چنين جزا مى‏دهيم مَنْ أَسْرَفَ كسى را كه از حد گذشته باشد و غيرى را به ولايت امير المؤمنين عليه السّلام شريك گردانيده وَ لَمْ يُؤْمِنْ بِآياتِ رَبِّهِ و ايمان نياورده باشد ، به آيات پروردگار خود كه ائمه هدى‏اند و پيرو آثار و احكام ايشان نشده باشد.

نرم افزار جامع التفاسير شيعه،تفسير شريف لاهيجي، ج‏3، ص: 94و95

وَ لَا تَقُولَنَّ لِشَاْىْ‏ءٍ إِنىّ‏ِ فَاعِلٌ ذَالِكَ غَدًا،
و درباره هيچ چيزى مگو كه من فردا حتما انجام دهنده آنم

إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّهُ  وَ اذْكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ وَ قُلْ عَسىَ أَن يهَْدِيَنِ رَبىّ‏ِ لِأَقْرَبَ مِنْ هَذَا رَشَدًا.كهف/23و24

مگر آنكه (بگويى اگر) خدا بخواهد، و هر گاه (ان شاء اللَّه گفتن را) فراموش كردى پروردگار خود را به ياد آر و بگو: اميد است پروردگارم مرا به (راهى) نزديكتر از اين به رشد و صواب هدايت نمايد.

در روايتى كه در مقدمه داستان از حضرت صادق صلوات اللَّه عليه نقل شده آمده است كه رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله در جواب مشركان كه از سه ماجرا سؤال كرده بودند فرمود: فردا به شما خبر ميدهم و انشاء اللَّه نگفت در نتيجه وحى چهل روز قطع گرديد، پس از آن جبرئيل آيات را آورد.
در مجمع البيان آن را از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله نقل كرده و در آن هست كه وحى چند روز قطع گرديد.

خداوند پيامبر خود را منع ميكند:

مبادا تو و پيروانت به خويشتن مغرور باشيد و بگوئيد:

ما فردا حتما فلان عمل را انجام خواهيم داد!

زيرا اعمال و رفتار شما مشروط و موكول به اجازه و مشيت ما خواهد بود.چه بسا شما بدون توفيق و خواسته ما به كسى وعده دهيد، و بعدا گرفتار خلف وعده شويد، و خلف وعده براى افرادى نظير شما مناسبت ندارد! اما اگر قلب شما به هنگام عملى كه ميخواهيد در آينده آنرا انجام دهيد متوجه ما باشد و آن عمل انجام نشود خواهيد دريافت كه مشيت ما بر انجام آن قرار نگرفته است. و به همين جهت نگران نخواهيد شد

وهنگامى كه  گفتن كلمه (إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ)  را فراموش كردى و بعدا متوجه شدى كه آنرا فراموش نموده ‏اى چه زود، و چه دير خداى خود را ياد آور شو (و بگو: انشاء اللّه)

هر وقت در اثر غفلت از مقام پروردگارت فراموش كردى كه در كلام خود استثناء مذكور را به كار برى به محضى كه يادت آمد مجددا به ياد پروردگارت باش، آن گاه ملك و قدرت خود را تسليم او بدار و از او بدان و افعال خويش را مقيد به اذن و مشيت او كن.

امام صادق عليه السّلام ميفرمايد: تا وقتى كه كلامت قطع نشده باشد. بعضى گفته‏ اند معنايش اين است كه هر گاه مطلبى را فراموش كردى ياد خدا كن تا آنچه فراموش كرده‏ اى به يادت آيد.

به هر حال اين دو آيه يك درس بسيار بزرگى را ميدهد و آن اينكه انسان در كارهاى خود مستقل نيست تا مشيت و اذن خدا نباشد كسى قدرت انجام كارى را ندارد، پس كارى را كه شخص ميخواهد در آينده انجام دهد بايد متعلق به اذن خدا بكند و انشاء اللَّه بگويد .

جامع التفاسير شيعه

شرافت و برتري انسان در همان انديشه ورزي اوست.

اگر كسي عقل خويش را به كار نگيرد و تعقل و تفكر نداشته باشد، بهاي واقعي انسانيت را از آن خود نخواهد كرد.

* إِنَّ شَرَّ الدَّوَابّ‏ِ عِندَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لَا يَعْقِلُون‏. انفال/22
همانا بدترين جنبندگان نزد خداوند، كران و گنگان هستند همانها كه نمى‏انديشند.

*وَ لَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِّنَ الجِْنّ‏ِ وَ الْانسِ  لهَُمْ قُلُوبٌ لَّا يَفْقَهُونَ بهَِا وَ لهَُمْ أَعْينُ‏ٌ لَّا يُبْصِرُونَ بهَِا وَ لهَُمْ ءَاذَانٌ لَّا يَسْمَعُونَ بهَِا  أُوْلَئكَ كاَلْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ  أُوْلَئكَ هُمُ الْغَافِلُون‏.اعراف/179

و بدرستيكه آفريدم براى جهنّم بسيارى از جن و انس را براى آنان دلهائى است كه بآن ادراك نميكنند و چشمهائى است كه بآن نمى‏بينند و گوشهائى است كه بآن نميشنوند چنين مردمانى مثل چهارپايان بلكه پست‏تر و بدتر از آنها ميباشند و چنين گروهى آنهايند كه غافل شدند.

انسان عاقل هنگامي كه عقل خويش را فعليت مي بخشد، در مسير كمال گام بر مي دارد و مسئوليت ها و حقوق بسياري بر دوش مي گيرد.

فعليت بخشي عقل

همان چيزي است كه در زبان و فرهنگ عربي از آن به تفكر و تعقل ياد مي شود و در ادبيات پارسي از آن به انديشه ورزي تعبير مي گردد.

فكر به معناي به كارگيري عقل در مسير شناخت خود و هستي است.

انسان با كشف هر مجهولي در ذهن و بيرون، مي تواند گام هاي بلندي به سوي تكامل و تعالي فردي و جمعي بردارد.

*الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ  أُوْلَئكَ الَّذِينَ هَدَئهُمُ اللَّهُ  وَ أُوْلَئكَ هُمْ أُوْلُواْ الْأَلْبَاب‏.زمر/18
آنان كه سخن را مى‏شنوند و بهترين آن را پيروى مي‏كنند، اينانند كسانى كه خداوند راهشان نموده، و ايشانند خردمندانند‏.


قرآن در آيه فوق، صاحبان «هدايت الهى» را منحصر در اين قوم شمرده، همان گونه كه خردمندان را منحصر به اين گروه دانسته است.

اين گروه مشمول هدايت ظاهر و باطنند، هدايت ظاهر از طريق عقل و خرد، و هدايت باطن، از طريق نور الهى، و امداد غيبى،

خداوند در اين آيات بندگان ويژه را کساني مي داند که با نيروي عقل و خرد خود در مسائل مختلف بهترين راه را انتخاب مي کنند و آنها را خداوند هدايت کرده و مشمول هدايت ظاهر و باطنند .

جامع التفاسير شيعه

تاریخ حیات اجتماعى انسان از منظر قرآن, با آفرینشِ ـ تقریباً هم زمان ـ یک مرد و یک زن که زوج و همسر یکدیگر بوده اند آغاز یافته و از نسل آن دو جامعه بزرگ بشرى گسترش یافته است.

يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمُ الَّذي خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ وَ خَلَقَ مِنْها زَوْجَها وَ بَثَّ مِنْهُما رِجالاً كَثيراً وَ نِساءً وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذي تَسائَلُونَ بِهِ وَ الْأَرْحامَ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَلَيْكُمْ رَقيباً. نساء/1

اى مردم، از پروردگارتان پروا كنيد، آن خدايى كه شما را از يك نفس بيافريد و از جنس او جفت او را آفريد و از آن دو تن مردان و زنان بسيارى را منتشر و پراكنده نمود و از خدايى كه به نام او از يكديگر درخواست مى‏كنيد و از (بريدن و قطع رابطه با) خويشاوندان پروا كنيد، كه همانا خداوند پيوسته بر شما مراقب و نگهبان است‏. قرآن, زنان و مردان را دو گروه از انسانها مى شناسد که از گوهر و جان یگانه آفریده شده اند.

هر يك از زن و شوهر لازم است با ديگري خوش اخلاق و خوش رفتار باشد

ودر كردار وگفتار خود نهايت احترام همسرش را مراعات كند.

ً وَ لَهُنَّ مِثْلُ الَّذي عَلَيْهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَ لِلرِّجالِ عَلَيْهِنَّ دَرَجَةٌ وَ اللَّهُ عَزيزٌ حَكيمٌ. بقره/228

و براى آنها بر عهده مردان حقوقى شايسته است ، مانند حقوقى كه (براى مردان) بر عهده آنهاست و مردان را بر آنها برترى است. و خداوند مقتدر و حكيم مصلحت‏دان است.

وَ عاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ فَإِنْ كَرِهْتُمُوهُنَّ فَعَسى‏ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَ يَجْعَلَ اللَّهُ فيهِ خَيْراً كَثيراً.نساء/19

و با آنان به نيكى معاشرت كنيد، و اگر از آنها كراهت داريد (باز هم با آنان بسازيد، زيرا) بسا هست كه شما چيزى را مكروه داريد و خدا در آن خير فراوانى قرار مى‏دهد.

از نظر اسلام شوهر بزرگترين مسئول خانواده است،

لذا بر راعي و مسئول لازم است كه بر رعيت احسان و لطف وكرم داشته باشد

واز فساد و عناد وكينه واذيت كردن آنها اجتناب كند

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود:

كامل‏ترين مؤمنان كسانى مى‏باشند كه اخلاق آنها از همگان بهتر باشد،

و بهترين شما كسانى هستند كه به زنان خود نيكى نمايند .

ايمان و كفر- ترجمه الإيمان و الكفر بحار الانوار، عزيز الله عطارد

تا انسان «نعمت» را نشناسد، به حالتِ «شکر» نمی رسد.
راه شاکر شدن، شناخت نعمت و صاحب اصلی نعمت است.

باید «داشته»ها را با «نداشته»ها سنجید و برخورداریها را با نداشته ها مقایسه کرد و به نعمتها آگاه شد و آنها را سپاس گفت. این، اخلاق و تربیت قرآنی و نبوی است.

در سراسر قرآن، توجه دادن به نعمتها مشهود است.
قرآن کریم تصریح دارد که شما قدرت شمارش نعمتهای الهی را ندارید:

وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لا تُحْصُوها إِنَّ اللَّهَ لَغَفُورٌ رَحيمٌ .نحل/18
و اگر نعمت‏هاى خدا را بشماريد، شمار و حساب نتوانيد كرد (چه رسد به شكر همه) به يقين خداوند بسيار آمرزنده و مهربان است‏

یکی از کلیدهای گشایش «باب شکر» توجه به برتریها و برخورداریهاست.

يا بَني‏ إِسْرائيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتي‏ أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَ أَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعالَمين‏ .بقره/47ً...

واذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ ما أَنْزَلَ عَلَيْكُمْ مِنَ الْكِتابِ وَ الْحِكْمَةِ يَعِظُكُمْ بِهِ وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَليم‏ .بقره/ 231

وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوانا.آل عمران/103

و نعمت خدا را درباره خود به ياد آريد آن گاه كه با هم دشمن بوديد پس ميان دل‏هاى شما الفت افكند، پس به نعمت او برادر يكديگر شديد.

وَ اذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ سَريعُ الْحِساب‏ .مائده/4

وَ اذْكُرُوا إِذْ كُنْتُمْ قَليلاً فَكَثَّرَكُم‏ .اعراف/86

وَ اذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَليلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِي الْأَرْضِ تَخافُونَ أَنْ يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآواكُمْ وَ أَيَّدَكُمْ بِنَصْرِهِ وَ رَزَقَكُمْ مِنَ الطَّيِّباتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُون‏.انفال/  26

و به ياد آوريد هنگامى را كه شما در اين زمين گروه اندكى بوديد ناتوان به شمار آمده، كه مى‏هراسيديد مردم (مشرك) شما را بربايند، تا اينكه (خداوند) به شما جا داد و با ياورى خويش از شما پشتيبانى كرد و از چيزهاى پاكيزه روزيتان داد باشد كه سپاس گزاريد.

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثيرا.احزاب/41

يا أَيُّهَا النَّاسُ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ هَلْ مِنْ خالِقٍ غَيْرُ اللَّهِ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ فَأَنَّى تُؤْفَكُون‏. فاطر/ اى مردم! نعمت خداوند را بر خويش به ياد آوريد آيا آفريننده‏اى جز خداوند هست كه از آسمان و زمين به شما روزى دهد؟ هيچ خدايى جز او نيست پس چگونه (از حق) باز گردانده مى‏شويد.

اما قانون الهی و سنتی که در قرآن به آن تصریح شده، این است که:

وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزيدَنَّكُمْ وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابي‏ لَشَديدٌ.ابراهيم/7

و (ياد كن) آنگاه را كه پروردگارتان اعلام داشت: اگر سپاسگزار باشيد به يقين بر (نعمت) شما مى‏افزايم و اگر ناسپاسى كنيد بى‏گمان عذاب من سخت است.

برای شکرانه نعمت هم باید از او توفیق خواست،
که بی مدد او، از عهده شکر کوچک ترین نعمتش هم بر نخواهیم آمد.

نمونه های اخلاق قرآنی فراوان است. آنچه گفته آمد، تنها نمونه ای از بسیار است.

باشد که به خُلق قرآنی آراسته شویم و کتاب خدا را الگوی رفتار خویش سازیم.