سال 1287 هجری قمری ، روستای کچو مثقال ، در دوازده کیلومتری اردستان ، شاهد تولد نوزادی بود ، که بعدها قهرمان مذهب و سیاست گردید .
بیش از شش سال از عمرش نگذشته بود ، که تعلیم و تربیت او را ، پدر بزرگش بر عهده گرفت . در سن یازده سالگی به قمشه (شهرضا) هجرت کرد و به تحصیل علوم اسلامی پرداخت و در شانزده سالگی به حوزه علمیه اصفهان رفت .
مدرس می‌نویسد :

ادامه »

محمد صالح بن احمد سروی مازندرانی ، در دوران نوجوانی به مرحله بالائی از فضل و دانش رسید و کتاب ارزشمند ((معالم الاصول)) را در همان روزهای نوجوانی توضیح و شرح داده است .
او در شدت فقر و تنگدستی می‌زیست ، پدرش به علت فقر و ناداری به او گفت :
خودت باید شغلی را پیدا کنی ، تا مخارج زندگی و تحصیل خویش را به دست آوری .

ادامه »

شمس الدین محمد حافظ شیرازی در سال 724 هجری در شیراز به دنیا آمد . او در دوران کودکی پدرش را از دست داد و بی‌سرپرست ماند . حافظ در شرائط بسیار سختی زندگی می‌کرد و در نهایت فقر و تنگدستی به تحصیل علم و دانش پرداخت .
او علیرغم مشکلات یتیمی و فقر و بینوائی ، در راه تحصیل عم ، کوشش و فداکاری زیادی کرد و حافظه نیرومند خود را به کار گرفت ، تا توانست ، تمام قرآن کریم را از حفظ کند و به همین جهت به حافظ لقب یافت .

ادامه »

ابوالعلاء معری ، بیست و هفتم ربیع الاول سال 363 هجری تدر ((معرة النعمان)) نزدیک شهر حلب به دنیا آمد . هنوز سه سال از عمر او نگذشته بود ، که به علت نبودن امکانات درمانی ، بر اثر بیماری آبله ، چشم چپ خود را از دست داد و پس از مدتی چشم راستش نیز به سفیدی گرائید و از هر دو چشم به کلی نابینا گردید و زندگی را با دنیائی از تلخیها و سختیها آغاز کرد . ابوالعلاء بارها می‌گفت :

ادامه »

ابوالفتح یحیى بن حبش سهروردی ملقب به شهاب‏الدین، از بزرگان فلاسفه و حکمای اسلامی بود که در فقه، حدیث و دیگر علوم متداول زمان، مهارت داشت، او در سال ۵۴۹ هجری قمری، در روستای سهرورد، بخش قیدار از توابع زنجان دیده به جهان گشود.

وی تحصیلات مقدماتی را که شامل حکمت، منطق و اصول فقه بود، در نزد مجدالدین جیلی که استادِ فخر رازی نیز بود، در مراغه آموخت و در علوم عقلی و فلسفی سرآمد عصر خویش گشت و به مدد تیزهوشی، پشتکار  و همچنین برخورداری از روحی متلاطم و کنجکاو، بر اغلب علوم عصر خویش تبحر یافت. سهروردی بعد از آن به اصفهان که در آن زمان مهم‌ترین مرکز علمی و فکری در سرتاسر ایران بود، رفت و تحصیلات خود را در محضر ظهیرالدین قاری که از دانشمندان آن روزگار بود، به نهایت رساند

صفحات: 1· 2

محب الدین عبدالله بن حسین عکبری ، در دوران کودکی ، بر اثر بیماری آبله ، چشمان خود را از دست داد و نابینا شد ، اما وی به اندازه‌ای به آموختن علم و دانش علاقه داشت ، که علم نحو را از ((ابن خشاب)) و سایر دانشمندان و استادان زمان خود فرا گرفت .
آری ، شب و روز و ساعتی بر او نمی‌گذشت ، که از آموختن و اندوختن علم و دانش غفلت نماید . برای خواندن و نوشتن از افراد باسواد بینا استفاده می‌کرد ، تا هم کتابها را برایش بخوانند و هم آنچه را که در ذهن خود می‌آفریند ، برای او بنویسند .

ادامه »

ابوعبدالله جعفر بن محمد ، در سال 260 هجری قمری در رودک سمرقند به دنیا آمد ، بعد از ظهور اسلام ، او نخستین شاعر بزرگ بود ، که به رودکی شهرت یافت . رودکی حافظه فوق العاده‌ای داشت و با تلاش و جدیت و علاقمندی توانست در سن هشت سالگی ، تمام قرآن را حفظ کند .
رودکی با اینکه کور بود و از نعمت بینائی بهره‌ای نداشت ، با کار و کوشش شبانه روزی توانست ، خدمات ادبی فراوانی نماید ، به طوری که رودکی را بنیانگذار نظم فارسی می‌نامند .

ادامه »

سال 373 هجری قمری بود ، در روستای ((افشنه)) بخارا ، کودکی به دنیا آمد ، که بعدها به بوعلی سینا معروف شد و دنیا در مقابل عظمت او در شگفت گردید .
بوعلی سینا تمام روز را مطالعه می‌کرد و در زمان تحصیل ، حتی یک شب را به طور کامل نخوابید . او هرگاه برای درک و فهم موضوعات علمی ، با مشکلی روبرو می‌شد ، وضو می‌گرفت و به مسجد جامع می‌رفت ، نماز می‌خواند و سپس از خداوند درخواست می‌کرد ، تا او را یاری کند و گره مشکلش را بگشاید .

بوعلی سینا ، گرچه دارای حافظه و استعداد فوق العاده‌ای بود ، اما در عین حال ، از دو چیز غفلت نمی‌کرد :

ادامه »