محب الدین عبدالله بن حسین عکبری ، در دوران کودکی ، بر اثر بیماری آبله ، چشمان خود را از دست داد و نابینا شد ، اما وی به اندازه‌ای به آموختن علم و دانش علاقه داشت ، که علم نحو را از ((ابن خشاب)) و سایر دانشمندان و استادان زمان خود فرا گرفت .
آری ، شب و روز و ساعتی بر او نمی‌گذشت ، که از آموختن و اندوختن علم و دانش غفلت نماید . برای خواندن و نوشتن از افراد باسواد بینا استفاده می‌کرد ، تا هم کتابها را برایش بخوانند و هم آنچه را که در ذهن خود می‌آفریند ، برای او بنویسند .

این مرد نابینا ، در سایه علاقه و تلاش و جدیت ، از مشهورترین دانشمندان زمان خود محسوب می‌شد .
کتابهای علمی و ارزشمندی که از او به یادگار مانده عبارت است از :
1 التبیان در شرح دیوان متنبی
2 التبیان فی علوم القرآن .
3 المحصل فی شرح المفصل .
4 شرح الایضاح و تکلمة فی علم نحو .
5 شرح مقالات الحریری .
6 الموجز فی ایضاح الشعر
7 - اللبات فی علل البناء و الاعراب
8 التلقین فی النحو .

منبع- داستانهای کودکی مردان بزرگ ، ص 75 .