در تاریخ اسلام کمتر کسی را می یابیم که مانند ابوطالب در دفاع از اسلام در روز غربت آن کوشیده باشد، و اگر حمایت های بی دریغ آن بزرگوار نبود، درخت نوپای اسلام به ثمر نمی نشست. ابوطالب در سخت ترین حالات پیامبر(صلی الله علیه وآله) و مسلمانان، یعنی در آن سه سال که آنها در دره مخصوصی نزدیکی خانه خدا که بعداً به شعب ابی طالب معروف شد در محاصره دشمن بودند، مانند پروانه، گرد شمع وجود پیامبر(صلی الله علیه وآله) می چرخید و با تمام وجودش در حفظ او می کوشید.

هر شب محل خواب و استراحت پیامبر(صلی الله علیه وآله) را عوض می کرد و فرزند دلبندش علی (علیه السلام) را در جای او می خوابانید و به او می فرمود: من تو را فدای فرزند عبداللّه یعنی پیامبر(صلی الله علیه وآله) نمودم. او از همان کودکی، به سبب امارات و نشانه های روشن، به آینده پیغمبر اسلام (صلی الله علیه وآله) پی برده بود و در حفظ و حراستش از کینه دشمنان، سخت می کوشید و در واقع، از مؤمنان به پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) قبل از نبوتش بود.

حتی در زمانی که پیامبر(صلی الله علیه وآله)، کودک شیرخواری در قنداقه بود، به وسیله او از خداوند باران طلبید و خشکسالی سرزمین مکه برطرف گردید. و شعر معروف روابیض یستسقی الغمام بوجهه ثمال الیتامی عصمة للارامل که ابوطالب بعداً سروده و بسیاری از دانشمندان شیعه و اهل سنّت، آن را در کتاب های خود به عنوان یادگار آن زمان نقل کرده اند، گواه روشن همین امر است. او بارها و بارها، در شعر و نثرش ایمان محکم خود را نسبت به پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) ظاهر ساخت، ولی دور افتادگان از خدا و پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) بزرگ ترین تهمت را به آن حضرت زدند و گفتند: ابوطالب کافر از دنیا رفت! و به این ترتیب، کینه هایی را که نسبت به فرزندش علی (علیه السلام) داشتند نسبت به پدر بروز دادند و تمام شواهد تاریخی را نادیده گرفتند.
اگر جز این شعر معروف ابوطالب در مدح پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله) در دست نبود، کافی بر بطلان این تهمت ناورا بود آنجا که می گوید:
قد اکرم اللّه النبی محمدا.فاکرم خلق اللّه فی الناس احمد.و شق له من اسمه لیجلّه.فذو العرش محمود و هذا محمد!

مرحوم علامه امینی در جلد هفتم کتاب نفیس الغدیر این شعر را از منابع اهل سنّت نقل می کند شعری که صریح در ایمان به نبوت آن حضرت در حد اعلاست. به هر حال، ابوطالب همچون فرزندش علی (علیه السلام) مظلوم است مظلوم بزرگ تاریخ اسلام بر اثر ظلم کج اندیشان اموی صفت. و بسیار خوشوقتیم که گروهی از پاکبازان و مؤمنان صالح به پا خاستند و این مراسم بزرگداشت را برای ابوطالب گرفتند تا گرد و غبار جاهلیت و تعصب های اموی را از چهره تابناک این مدافع بزرگ اسلام بزدایند و گامی بزرگ در راه معرفی این فدایی اسلام و پیامبر(صلی الله علیه وآله) بردارند. خوشبختانه در این اواخر، کتاب های متعددی در بیان شخصیت و ایمان ابوطالب از سوی دانشمندان شیعه نگاشته شده است که زوایایی از زندگی و ایمان محکم او را به اسلام روشن می سازد.

این جانب به سهم خود از همه کسانی که در این راه تلاش و کوشش کرده اند تشکر می کنم و امیدوارم گامی که امسال برای بزرگداشت بنده صالح خدا، مدافع سرسخت اسلام و پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) در روزهای غربت، یعنی حضرت ابوطالب، پدر والامقام امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) برداشته شده، سرآغاز تلاش بیشتری در این راه باشد تا غافلان را بیدار و دشمنان اهل بیت (علیه السلام) را رسوا سازد.

منبع : اخبار شیعیان، شهریور 1386، شماره 22

همه جای دنیا معمول و مرسوم این است که، برای رفتن به مهمانی خود را خوشبو و زیبا می نمایند، بهترین لباس های خود را برای مهمانی ها به تن می کنند، بخصوص اگر صاحب مجلس و میزبان، شخصیتی بزرگ و والا مقام باشد.
در بین ماه ها و ایام خوب خدا، رمضان بزرگترین ضیافت و مهمانی سال است که، انسان به خود می بیند، بزرگی و جایگاه میزبان این ضیافت قابل توصیف و تمجید است. ماه شعبان مقدمه ای ست برای این ضیافت از اخلاق و ادب به دور است که بدون آمادگی و مقدمه چینی به این چنین مهمانی با شکوهی وارد شویم.

لباسی زشت برای ضیافتی با شکوه
همانگونه که می دانیم به طور معمول در هر مهمانی، حتی مهمانی های بسیار کوچک و محقرانه، هیچ کس دوست ندارد با بوی بد و لباس های زشت و ناخوشایند بر میزبان وارد شود، در واقع افراد به واسطه ی حب ذات، دوست دارند که در نگاه دیگران خوب جلوه نمایند، با این حال اگر فردی در ضیافتی با شکوه بدترین لباس ها و چرکین ترین آنها را به تن کند، نباید انتظار داشته باشد که میزبان و سایر مهمان ها از او به خوبی استقبال و پذیرانی نمایند.

گناه زشت ترین و ناخوشایند ترین لباس های دنیای است، لباسی بد بو و ناخوشایند و حتی شعله ور و سوزانی که هیچ کسی توانایی دیدن واقعیت آن را ندارد. لباس ترسناکی که همه را به وحشت و اضطراب می اندازد. اگر انسان به این باور می رسید که باطن گناه آتش است، هیچگاه خود را اسیر شعله های سوزان آن نمی کرد؛ چنانکه خداوند در آیه ۱۰ سوره نساء می فرماید: «إِنَّ الَّذینَ یَأْكُلُونَ أَمْوالَ الْیَتامى ظُلْماً إِنَّما یَأْكُلُونَ فی بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعیرا؛ [سوره نساء، آیه10] كسانى كه اموال یتیمان را به ظلم و ستم مى خورند، (در حقیقت،) تنها آتش مى خورند و بزودى در شعله هاى آتش (دوزخ) مى سوزند».

«عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (عَلَیْهِ السَّلَامُ)، أَنَّهُ قَالَ: تَعَطَّرُوا بِالاسْتِغْفَارِ لَا تَفْضَحْكُمْ رَوَائِحُ الذُّنُوبِ؛خودتان را با استغفار و توبه معطر کنید، تا بوی بد گناه شما را رسوا نکند!». مهمترین اعمال در هر روز ماه شعبان: هر روز هفتاد مرتبه بگوید: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَسْأَلُهُ التَّوْبَةَ» .
هر روز هفتاد مرتبه بگوید: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِی لا إِلَهَ إِلا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ذُو الجَلَالِ وَ الاِکرامِ وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ»

در روایتی زیبا بوی تعفن گناه این چنین مورد بیان قرار گرفته است: «از عبد اللَّه بن موسى بن جعفر (علیه السلام) از پدرش امام كاظم (علیه السلام) نقل شده: از آن حضرت پرسیدم كه دو فرشته موكّل بر انسان مى دانند كه او قصد گناه كرده و یا قصد ثواب دارد؟ در پاسخ فرمود: بوى مبال و بوى عطر یكى است؟ گفتم: نه، فرمود: راستى چون بنده قصد كار خوب كند، نفس او خوش بو برآید و فرشته دست راست به فرشته دست چپ گوید: برخیز، زیرا او قصد كار خوب دارد و چون آن كار خوب را انجام دهد، زبانش قلم او باشد و آب دهانش مداد او و آن را براى او ثبت كند و چون قصد گناه كند نفسش بد بو و درآید و فرشته دست چپ به فرشته دست راست گوید: توقف كن، او قصد بدكارى دارد و چون آن كار را بكند، زبانش قلم او باشد و آب دهانش مداد او و آن را بر او ثبت كند. الكافی(ترجمه كمره اى): ج 5، ص50

مشاهده شده در حوزه نت

با ادامه مطالب باما همراه باشید…

پرسشی که تعبیر کنندگان خواب پس از آگاهی از صحنه های خواب ورویای ما بیان می کنند آن است که:

چه زمانی از شب یا روز این خواب را دیده ای؟

و در پی آن نسبت به حالات روحی وجسمی انسان پیش از خواب سؤالاتی می کنند تا همراه با بصیرتی بیش تر به تعبیر خوا ب بپردازند.
بدین خاطر بسیاری از افراد از زمان های مناسب برای خواب،پرسش می نمایندونسبت به تأثیر ساعات مختلف در چگونگی تعبیر رؤیا سؤالاتی مطرح می کنند.
از آن جا که آفرینش در نگاه اندیشمندان وخردمندان حقیقی، چونان آموزشگاهی بزرگ است که در ساعاتی باید با نشاط وپر طراوت، بیدار وهوشیار بود وبه تحصیل کمالات وجمع ره توشه ها ی شا یسته پرداخت، از این رو لحظات وساعات ویژه ای در سیره وسخن شایستگان بیان شده تا شیفتگان کمال وتکامل، زمان های زرینی از شبانه روز را نصیب خود سازند وافزون بر حرکت، سرعت بسیاری نیز در این مسیر بیابند.
با هم یکایک این ساعات را بررسی می کنیم ونخست به «زمان های نا مناسب» برای خواب بپردازیم:

1.خواب بعد از اذان صبح
از آن جا که سنت ناب اسلامی بر خوابیدن در آغازین ساعات شب وبیداری در صبحگاهان روح افزا وپرطراوت است، از این رو خواب بعد از اذان صبح وپیش ازطلوع آفتاب مایه ی کمی رزق، زردی پوست صورت وزشتی چهره دانسته شده است.

2.خواب بعد ازعصر
این درآینه ی معارف دینی موجب نادانی، حماقت وکمی عقل معرفی شده است.

3.خواب قبل از نماز عشا
درسال ها یشروع رسالت رسول اکرم«صلی الله علیه وآله» خواب پیش از نماز عشا موجب وجوب روزه ی فردا می گردید که پس از چندی این حکم نسخ شد، اماناشایستی این خواب هنوز به قوت خود باقی است، از این رو سبب محرومیت انساان از رزق مادی ومعنوی بیان شده است. افزون بر آن تمامی خواب هایی که مایه ی از دست رفتن نماز یا کنار گذاشتن فضیلت اول وقت این عبادت می شود وافراد را بی اعتنا به دستورهای الهی می نماید،ناپسند دانسته شدده است.

4.خواب بعد از غذا
در سخنی از رسول اکرم«صلی الله علیه وآله» است که خواب پس از صرف غذا،بدون اندکی فاصله موجب قساوت قلب می شود.(بلغة الشیعه،ص125)
گویی چنین شیوه ای در زندگی، خوردن وخوابیدن را هدف نخست انسان ساخته وآدمی را از اوج انسانیت به قعر انسانیت سقوط می دهد.

5.خواب انسان جنب در حالت روزه
کراهت خواب افراد جنب بدون وضو یا غسل ویا تیمم،بحثی چشمگیر در سلسله مباحث فقهی است، اما این موضوع آن گاه اهمیت ویژه ای می یابد که در زمان مقدسی چون ماه مبارک رمضان ویا در حالت روزه انجام شود، بدین خاطر توصیه ی بسیاری به ترک آن شده است، همان گونه که در شب های آن ماه مبارک نیز چنین سفارشی شده است.

6.خواب در زمان های عذاب
خواب در زمان کسوف،خسوف، بادهای تند وترسناک، زلزلهای که احتمال انجام آن بیان شده،هنگام نزول عذاب الهی، سرما وگرمای دور از انتظار ودرغیر زمان خود، هنگام شیوع وبا وطاعون ومجموعه اوقاتی که احتمال نزول بلا وقهر الهی در آن وجود دارد، مورد نکوهش قرار گرفته است.

7.خواب به هنگام نزول رحمت الهی
جهالت وغفلت نسبت به زمان هایی که هنگام برگرفتن توشه ی روحانیت ومعنویت وزمینه ساز انس وصفای انسان باخدای مهربان است، موجب از دست رفتن گنجینه های جاودان معنوی است که گاه خسارتی بی جبران وحسرتی بی پایان در پی خواهد داشت. همانند بیداری وتوجه به شب های قدر، شب های جمعه، روزهای فطر،قربان،جمعه،نیمه شعبان، اول ماه رجب، اول ماه محرم و….
امام علی «علیه السلام»،شیعیان خویش را این گونه به هوشیاری در استفاده از سحرگاهان فراخوانده که:
«اسهروا عیونکم واضمروا بطونکم؛چشم خود را با راز ونیاز شبانه بیدار دارید واز شکم بارگی وپرخوری بپرهیزید» (نهج البلاغه،خطبه 183،فراز 20)

واستاد شهریارنیز با شعری شیرین تمامی زندگی را رویایی دانسته که لحظاتی چند با آن خواهیم بود:

جوانا مهلت امروز دریاب                    که فردایی بماند یا نماند
همین امروز می کن کار امروز          که فردا جز پی فردا نماند
جهان رویاست تا چشمی گشودی    به دستت چیزی از رویا نماند

مشاهده شده در کتاب جوانان پرسش ها وپاسخ ها،احمدلقمانی،ج1،ص238-243

با ادامه مطالب با ما همراه باشید…

ج) استقبال از شوهر وبدرقه او

یکی از نمودهای احترام زن به شوهرش ، استقبال هنگام ورود به منزل وبدرقه او هنگام خروج از منزل است. هنگامی که خانم خانه با چهره ای خندان در را به روی مرد می گشاید، اثر نیکویی بر روان مرد خواهد گذاشت. شاید مرد بیرون از خانه با ده ها مشکل روبه رو بوده وبا روحی پژمرده وتنی خسته وارد خانه شده است در این حال، به پیشواز رفتن همسر با چهره باطراوت وباصفا، روح تازه ای در کالبد خسته اومی دمد ودلش را آرامش می بخشد.

ممکن است خانم ها از این سخن تعجب کنند وبگویند:«چه پیشنهادعجیبی! زن به استقبال شوهر برود وخوش آمد بگوید! بیگانه وغریبه نیست تا نیاز به استقبال وخوش آمد داشته باشد». شاید هم گفته شود چون با هم مأنوس وصمیمی هستیم، انتظار احترام ندارد ولی باید گفت چنین نیست و از شما بیشتر از دیگران انتظار احترام دارد. اگر به او احترام نگذاشتید وسکوت کرد، دلیل آن نیست که توقع احترام ندارد، بلکه برای رعایت حال شما، از خواسته درونی خویش چشم پوشی کرده است.

رسول گرامی اسلام«صلی الله علیه وآله» فرمود:
وظیفه زن این است که تا در خانه به پیشواز شوهر برود وبه وی خوش آمد بگوید.

مشاهده در کتاب روابط سالم در خانواده/داودحسینی/ص26

با ادامه مطالب با ما همراه باشید…

حضور جدی ما درجامعه وقبول مسئولیت های مهم در عرصه های مختلف، همراه با این پرسش بوده است که:

به راستی چگونه می توان در ساعاتی که اراده بیدار شدن از خواب را داریم، خود بیدار شویم؟

آشنایی با پاسخ این پرسش، افزون بر فراهم ساختن ویژگی های مثبت اخلاقی و معنوی، هماره انسان را کامیاب در استفاده از لحظه ها وزمان های شایسته ساخته واو را فردی منظم وقابل اعتماد در گفتار ورفتار درنگاه دیگران می نماید.
گام نخست دستیابی به این مهم،«اراده، تصمیم جدی ونیت» بیدار شدن در زمانی خاص است. این شیوه که در کلام پنجمین پیشوای معصوم ، امام باقر«علیه السلام» ارائه شده است، موجب بیداری به موقع خواهد شد.
امام علیه السلام می فرمود:
«آنگاه که بنده ای از بندگان خداوند نیت نماید که در ساعتی مشخص از خواب بیدار شود، خداوند از اراده قلبی او آگاه شده و دو فرشته ی خویش را مأمور بیدار ساختن وی می نماید.»(بلغة الشیعه،ص58)

پیش تر دانستیم که از شگفتی های عالم خواب آن است که به هنگام آرمیدن در بستر واز کار افتادن موقت بخش عظیمی از مغز، برخی از سلول ها به نام«سلول نگهبان»، هم چنان بیدار بوده وتوصیه هایی را که انسان پیش از خواب در مورد لحظه بیداری به آن ها می کند، هرگز فراموش نکرده وبه موقع اطاعت می کنند.(تفسیر نمونه،ج16،ص204)
«دعا» ودر خواست از علت تمامی آفرینش، گام دیگری است که از سوی اسوه های هستی بیان شده است.
رسول اکرم،حضرت محمد«صلی الله علیه وآله می فرمود:
«کسی که برآن است بخشی ازشب را به عبادت وراز ونیاز با خدای خویش سپری کند، چون در بستر خویش قرار گرفت،بگوید:
«اللهم لا تؤمنی مکرک ولا تنسینی ذکرک ولا تجعلنی من الغافلین اقوم ان شاء الله ساعة کذا وکذا»(بلغة الشیعه،ص59)
پروردگارا مرا از مکر خود ایمن مساز ویادت را فراموشم مکن ومرا از غافلان مگردان. بلند می شوم اگر خداوند بخواند ساعت فلان وفلان.
همانا خداوند دو ملک خود را مأمور بیدار شدن او می نماید.

مشاهده شده در کتاب جوانان پرسش ها وپاسخ ها،احمدلقمانی،ج1،ص238-243

با ادامه مطالب با ما همراه باشید….

ب)سلام کردن هنگام ورود به منزل
همه ما دوست داریم که دیگران به ما احترام بگذارند، ولی این نیاز در خانم ها بیشتر به چشم می خورد، به ویژه اگر از سوی همسر باشد.یکی از راه های ابراز احترام به همسر، سلام کردن هنگام ورود به منزل است. هنگامی که شوهر از بیرون وپس از کار به منزل باز می گردد، شایسته است که به اهل منزل به ویژه به همسر خود سلام کند.
این تحیت واهدای دعای زندگی به او آرامش می بخشد وخستگی کار روزانه را از تن بیرون می کند. احساس می کند که منزلت وشخصیت ویژه ای نزد همسر خود دارد،به ویژه اگر او را مخاطب خاص قرار دهد ومثلا بگوید:«خانم! سلام، خسته نباشی».

امام صادق«علیه السلام »فرمود:
وقتی شوهر به خانه وارد می شود، باید به خانواده اش سلام کند وپیش از آن کفشش رابه زمین بزند وسرفه کند تا خانواده را از آمدن خود خبر دهد.(بحار الانوار،ج76،ص4)
حقیقت این است که میان احساس احترام وکرامت فرد وابتلا به انحراف های اخلاقی، رابطه معکوس وجود دارد. این قاعده کلی در مورد همسران هم صادق است. به همان اندازه که زوجین منزلت واحترام یکدیگر را رعایت کنند، از آلودگی ها ولغزش ها فاصله می گیرند و به نسبتی که خود را نزد همسر خود بی ارزش احساس کنند، در وادی انحرافات گرفتار می شوند وپاکی وصفای خود را از دست می دهند واحترام را بیرون از فضای خانواده جست وجو می کنند.

مشاهده شده درکتاب روابط سالم در خانواده/داودحسینی/ص25

با ادامه مطالب باما همراه باشید…..

میلاد باسعادت امام سجاد«علیه السلام» زینت عبادت کنندگان جهان بر همه شیعیان جهان تبریک وتهنیت باد