همه جای دنیا معمول و مرسوم این است که، برای رفتن به مهمانی خود را خوشبو و زیبا می نمایند، بهترین لباس های خود را برای مهمانی ها به تن می کنند، بخصوص اگر صاحب مجلس و میزبان، شخصیتی بزرگ و والا مقام باشد.
در بین ماه ها و ایام خوب خدا، رمضان بزرگترین ضیافت و مهمانی سال است که، انسان به خود می بیند، بزرگی و جایگاه میزبان این ضیافت قابل توصیف و تمجید است. ماه شعبان مقدمه ای ست برای این ضیافت از اخلاق و ادب به دور است که بدون آمادگی و مقدمه چینی به این چنین مهمانی با شکوهی وارد شویم.

لباسی زشت برای ضیافتی با شکوه
همانگونه که می دانیم به طور معمول در هر مهمانی، حتی مهمانی های بسیار کوچک و محقرانه، هیچ کس دوست ندارد با بوی بد و لباس های زشت و ناخوشایند بر میزبان وارد شود، در واقع افراد به واسطه ی حب ذات، دوست دارند که در نگاه دیگران خوب جلوه نمایند، با این حال اگر فردی در ضیافتی با شکوه بدترین لباس ها و چرکین ترین آنها را به تن کند، نباید انتظار داشته باشد که میزبان و سایر مهمان ها از او به خوبی استقبال و پذیرانی نمایند.

گناه زشت ترین و ناخوشایند ترین لباس های دنیای است، لباسی بد بو و ناخوشایند و حتی شعله ور و سوزانی که هیچ کسی توانایی دیدن واقعیت آن را ندارد. لباس ترسناکی که همه را به وحشت و اضطراب می اندازد. اگر انسان به این باور می رسید که باطن گناه آتش است، هیچگاه خود را اسیر شعله های سوزان آن نمی کرد؛ چنانکه خداوند در آیه ۱۰ سوره نساء می فرماید: «إِنَّ الَّذینَ یَأْكُلُونَ أَمْوالَ الْیَتامى ظُلْماً إِنَّما یَأْكُلُونَ فی بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعیرا؛ [سوره نساء، آیه10] كسانى كه اموال یتیمان را به ظلم و ستم مى خورند، (در حقیقت،) تنها آتش مى خورند و بزودى در شعله هاى آتش (دوزخ) مى سوزند».

«عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (عَلَیْهِ السَّلَامُ)، أَنَّهُ قَالَ: تَعَطَّرُوا بِالاسْتِغْفَارِ لَا تَفْضَحْكُمْ رَوَائِحُ الذُّنُوبِ؛خودتان را با استغفار و توبه معطر کنید، تا بوی بد گناه شما را رسوا نکند!». مهمترین اعمال در هر روز ماه شعبان: هر روز هفتاد مرتبه بگوید: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَسْأَلُهُ التَّوْبَةَ» .
هر روز هفتاد مرتبه بگوید: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِی لا إِلَهَ إِلا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ذُو الجَلَالِ وَ الاِکرامِ وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ»

در روایتی زیبا بوی تعفن گناه این چنین مورد بیان قرار گرفته است: «از عبد اللَّه بن موسى بن جعفر (علیه السلام) از پدرش امام كاظم (علیه السلام) نقل شده: از آن حضرت پرسیدم كه دو فرشته موكّل بر انسان مى دانند كه او قصد گناه كرده و یا قصد ثواب دارد؟ در پاسخ فرمود: بوى مبال و بوى عطر یكى است؟ گفتم: نه، فرمود: راستى چون بنده قصد كار خوب كند، نفس او خوش بو برآید و فرشته دست راست به فرشته دست چپ گوید: برخیز، زیرا او قصد كار خوب دارد و چون آن كار خوب را انجام دهد، زبانش قلم او باشد و آب دهانش مداد او و آن را براى او ثبت كند و چون قصد گناه كند نفسش بد بو و درآید و فرشته دست چپ به فرشته دست راست گوید: توقف كن، او قصد بدكارى دارد و چون آن كار را بكند، زبانش قلم او باشد و آب دهانش مداد او و آن را بر او ثبت كند. الكافی(ترجمه كمره اى): ج 5، ص50

مشاهده شده در حوزه نت

با ادامه مطالب باما همراه باشید…