یاد آخرت موجب قدرت روح و حرکت درست زندگی است

یاد معاد یک چیزی است که شما اگر از دستش بدهید در شوهرداری، تربیت بچه، زن‌داری، در کار اقتصادی به شدت اشتباه می‌کنید. بنابراین، یاد معاد یک چیزی است که ما را دائماً تنظیم می‌کند، به ما قدرت می‌دهد و نمی‌گذارد که ما روی صراط مستقیم در جهنم سقوط کنیم. صراط مستقیمی که ما می‌گوییم: «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ= ما را به راه راست هدایت کن»، راه راست یک طرفش دنیاست و یک طرفش بهشت است و وسطش جهنم. من باید بلد باشم روی صراط مستقیم به سمت بهشت بروم و به سمت جهنم نروم. پس احتیاج است که هم معاد را بشناسم و هم اینکه دائماً یاد آخرت داشته باشم. این احتیاط هم به تلقین نیاز دارد. این مرکز قدرت شماست. بدانید که اگر از خدا قدرت نگیرید، شکست می‌خورید، یعنی اگر انرژی از خدا دریافت نکنید، در همه صحنه‌های زندگی کم می‌آورید. در دنیا کم می‌آورید،  آخرتتان هم از بین می‌رود.

کسی که در طول روز یادش نباشد با خدا ارتباط و انرژی و قدرت و استعانت کند، روحش می‌پوسد، ضعیف می‌شود. این روح عصبی، ناامید و پرخاشگر است، به همه کس و همه چیز بدبین و غمزده است و همه چیز جلویش سیاه است. چون انرژی ندارد. شما به بدنت هم نرسی همین است. مثلا رفتید آزمایش دادید، به شما بگویند: کم خونی دارید، روی کم دارید، منیزیم کم دارید، ببینید بدن انسان چقدر مشکل پیدا می‌کند.حتی روح هم کم می‌آورد. مثلا کلافه است، بی‌حوصله است، زود خسته می‌شود، می‌خواهد دو صفحه کتاب بخواند جان ندارد، می‌خواهد کلاس برود جان ندارد، دانشگاه می‌خواهد برود بی‌جان است. چون بدنش کمبود مواد دارد. بدن هم کمبود داشته باشد، فاجعه‌های روحی اتفاق می‌افتد. حالا خود روح غذا نخورد، ببینید چه فجایعی اتفاق می‌افتد؛ پس ما دائماً به یاد معاد احتیاج داریم، یعنی باید یک چیزی باشد که من را به یاد خانه و وطن و خانواده آسمانی‌ام بیاندازد، یاد لحظه باشکوه تولدم بیاندازد. اگر آماده نباشیم فاجعه است.

دلتنگی برای زندگی ابدی نشان از سلامت روح است

علامت آدمی که سالم است و درست زندگی می‌کند، دلتنگ لحظه وفات می شود، یعنی وقتی به وفات و لحظه مرگفکر می کند، در واقع لحظه عروسی‌اش است، لحظه پایان همه دوری‌ها، پایان همه فراغ‌ها، شروع وصال‌ها، آرامش‌ها، شادی‌­ها و تعالی‌های بزرگ است. او  اصلا نمی رسد، بلکه از اسم وفات شاد می‌شود.

پدرمان امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) می‌گفت: من انسم به موت بیشتر از انس یک بچه به سینه مادرش است. حضرت، پدر ماست، ما هم باید شبیه پدرمان باشیم، اصلاً بد است، ما می‌گوییم خانواده آسمانی ما اینطور بودند ولی هیچ نوع سنخیت و شباهتی به آنها نداشته باشیم. اصلاً خجالت‌آور است.

پس این را باید توجه کنید که ما به این دو چیز خیلی احتیاج داریم، شناخت معاد و یاد معاد، کلید حل همه مشکلات مادی، معنوی، جسمی، روحی و روانی ماست. هر چه بیشتر سرمایه‌گذاری کنید در شناخت و یاد معاد قوی‌تر و سالم‌تر هستید و حرص و جوش و افسردگی ندارید، از دست کسی متنفر نمی‌شوید، دنیا هیچ وقت برایتان تنگ نمی‌شود.

امیرالمومنین علی علیه‌السلام فرمودند: «كُنْ فِی الدُّنیا بِبَدَنِكَ و فِی الآخِرةِ بِقَلبِكَ و عَمَلِكَ = در دنیا با بدنت و با دل و عَمَلت در آخرت». بالأخره آدم مجبور است غذا بخورد و کار کند و یک شرایط دنیایی را تحمل کند بالأخره می‌گوید این را باش، اما دلت و عملت را هم برای آخرتت بگذار.

انسان در بخش های جمادی، گیاهی، حیوانی و علمی چیزهایی را مرتبط با بدنش نیاز دارد، اما دلم اینجا نیست، دلم جای دیگر است. روح باید به فکر تولد سالم باشد. امیرالمؤمنین پدر مهربان ماست. ما را به بلندای ابدیت نگاه می‌کند و به این بلندا برای ما نسخه می‌نویسد و به ما توصیه می‌کند.