خدایا ! من همانم که گاه خندانم، و گاهی گریان.

گاه شکرگزارم، و گاهی درحال گله کردن.

گاه بنده ی توام، و گاهی بنده ی خویش!

خدای همیشگی ام! من مبتلا به گاه و بی گاههای همواره ام، بیماری نامتعادل که همیشه به

نسخه ی طبیب خویش عمل نمی کند!

اسیر خویشتنم؛

و گاه و بی گاههای اسارت گونه ام مرا در برگرفته است…

معبود آزاده ام!

بندهای گاهها و بی گاههای زندان تنم را… از هم جدا كن!

مرا به آغوش خویش دعوت كن! که تشنه ترینم به آن…

تمام این گاه و بی گاههای مدامم را، ببخش…

به حق خدایی همیشه پایدارت!

الهی آمین…