چشمه ای در قلب ما انسان هاست که وقتی مضطر می شویم غربت می گیرد. انسان یک وقت نگاه می کند می بیند کسی اطراف او نیست تا او را دوست بدارد. این نزد خدا خیلی عزیز است، خیلی قیمت دارد. البته انسان غیر از خدا هیچ کسی را ندارد، ولی چه شد که این قیمتی شد؟!  این مربوط به رویت و مشاهده انسان است. یعنی غربت خودش را می بیند وگرنه در روی زمین کسی نیست که غریب نباشد.

اصلاً اگر انسان خوب حساب کند می بیند که همه به صورت فرد خلق شده اند. این هم که می گویند انسان جفت آفریده شده است، یعنی با دیگری وقتی بهم بچسبند کمی تسلیت می یابند. “و خلقناکم ازواجا” (1). یا این که اشاره به ظاهر و باطن دارد و یا اشاره به روح و جسم وگرنه قیامت همه تک وارد می شویم؛ “و کلهم أتیه یوم القیامه فردا” (2). همگی روز رستاخیز تک و تنها نزد او حاضر می شوند. ظاهر و باطن یکی می شود، نفس و دل و جان یکی می شود.

غربت به قربت نزدیک است. یعنی غریب نزد خداست. غریب عملش با اوست. “طوبی لِلغُربا” (3).

1.      “شما را به صورت زوج ها آفریدیم” سوره نبأ، آیه ۸.

2.      سوره مریم، آیه ۹۵.

3.      اما باقر (ع)، بحارالانوار، ج 2، ص 204