ﮔﻮﺵ ﺍﻻﻏﯽ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﻮﺳﻮﻡ ﺑﻪ “ﮔﻮﺵ ﺍﻻﻏﯽ ” ﺑﺎ ﺑﺮﺵ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﮔﻮﺵ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺨﯿﻪ ﺯﺩﻥ، ﻓﺮﻡ ﮔﻮﺵ ﺭﺍ ﺗﯿﺰ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ . ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪﯼ ﺁﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻓﺮﻡ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﮔﻮﺵ، ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻋﻤﻞ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﮔﻮﺵ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺎﻩﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﺭﻭﺍﺝ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻫﺎﻓﯿﻨﮕﺘﻮﻥ ﭘُﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۱۱، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ” ﮔﻮﺵﻫﺎﯼ ﺟﻨﯽ ” ﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﻋﻤﻞ
ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﮔﻮﺵﻫﺎﯼ ﻣﺜﻠﺜﯽ، ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻮﻋﯽ ﺍﻟﮕﻮﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺷﻤﺎﯾﻠﯽ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎﯼ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﻓﯿﻠﻢ ” ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺣﻠﻘﻪﻫﺎ ” ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻭﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺍﻏﺮﺍﻕﺁﻣﯿﺰ ﺟﺮﺍﺣﯽﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﺁﺳﯿﺐﺷﻨﺎﺧﺘﯽ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﮑﺎﻑ ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺣﻮﺯﻩﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺩﺧﯿﻞ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻧﺪ.

ابوالعلاء معری ، بیست و هفتم ربیع الاول سال 363 هجری تدر ((معرة النعمان)) نزدیک شهر حلب به دنیا آمد . هنوز سه سال از عمر او نگذشته بود ، که به علت نبودن امکانات درمانی ، بر اثر بیماری آبله ، چشم چپ خود را از دست داد و پس از مدتی چشم راستش نیز به سفیدی گرائید و از هر دو چشم به کلی نابینا گردید و زندگی را با دنیائی از تلخیها و سختیها آغاز کرد . ابوالعلاء بارها می‌گفت :

ادامه »

هنوز کوچه های مدینه از خاطره گام های آهسته تو سرشار است.

هنوز سایه های آرام شب، از وزش نسیم حضور تو بیدارند.

هنوز خانه های بی نور و تهی از عطر مهر مادر و پدر، به لحن دلگشای تو مشتاق مانده است. کسی چه می دانست که آن شعر شبانه نان و طعام، از قلب غزل سرای نوازش توست که می تراود؟!

دریغا که تا بودی و هرم حضورت را به گمنامی اما به عشق، به خلق خدا پیشکش می کردی، از ادراک تو محروم ماندند! حالا پس از رفتن تو، یک شهر به اندازه همه آن چشیدگان جرعه های تو، تنهایی خویش را مرثیه می خواند و مویه می کند.

آن دلگرمی که در یأس فروتن دل ها از جانب تو می دمید و شفافیت آب را به روان خشک و خسته آنها می بخشید، حالا از دست رفته است و تو پرواز کرده ای به آشیانه مرغان بهشت. وقتی زبان می گشودی، گره فرو بسته صدها هزار پرسش بی امان می گشود و دفتر پربرگ ندانسته های اندیشه انسان، سطر به سطر، از واژه های معرفت و بلوغ، هستی می گرفت.

این کاروان بلند علم است که از باغستان روشن دریافت های تو آغاز شده و تا مرز تیرگی های جهل آدمی، توشه های دانایی و حکمت را روانه کرده است.

آن امیر ایمان آوردگان و معرفت شناسان بود که سرود و اینک تو که با صلابت و یقین، «سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی» را باز می خوانی و می خوانی.

ای امیر فضل و بزرگی و هنر!

تاریخِ پُرحجم روایت و نقل، به آن ده ها هزار جست وجوگر و راوی سخن های جانانه تو که در خویش دارد، به خود می بالد؛ به آن مرواریدهای نهفته کلامت که در حافظه دیرینه خویش، عزیزانه محفوظ داشته است.

ای صادق آل نبی! اکنون ماییم و میراث فاخر سخن های تو که بسان گنجینه رشد و آسمانی شدن، ما را و همه را و همیشه را فرا می خواند.

صفحات: 1· 2

ابوالفتح یحیى بن حبش سهروردی ملقب به شهاب‏الدین، از بزرگان فلاسفه و حکمای اسلامی بود که در فقه، حدیث و دیگر علوم متداول زمان، مهارت داشت، او در سال ۵۴۹ هجری قمری، در روستای سهرورد، بخش قیدار از توابع زنجان دیده به جهان گشود.

وی تحصیلات مقدماتی را که شامل حکمت، منطق و اصول فقه بود، در نزد مجدالدین جیلی که استادِ فخر رازی نیز بود، در مراغه آموخت و در علوم عقلی و فلسفی سرآمد عصر خویش گشت و به مدد تیزهوشی، پشتکار  و همچنین برخورداری از روحی متلاطم و کنجکاو، بر اغلب علوم عصر خویش تبحر یافت. سهروردی بعد از آن به اصفهان که در آن زمان مهم‌ترین مرکز علمی و فکری در سرتاسر ایران بود، رفت و تحصیلات خود را در محضر ظهیرالدین قاری که از دانشمندان آن روزگار بود، به نهایت رساند

صفحات: 1· 2

روزی کودکی با پدرش برای گردش به باغی رفتند. در ضمن تماشای درختان، ناگهان چشمش به درختی کهن افتاد که کـج از زمین بیرون آمده بود. کودک از پدر خواست تا آن درخت را معتدل و راست نماید.

صفحات: 1· 2

پیری، سالخوردگی، کهنسالی که در مقابل جوانی مطرح می شود، یکی از دوران زندگی بشر در طبیعت دنیاست. قرآن برای انسان دوران های چندی را مطرح می سازد که در بر گیرنده دوره های پیش پیش جنینی، پیش جنینی و جنینی در زهدان است که از آن به ظلمات سه گانه یاد می کند(زمر آیه 6) و به نظر می رسد شامل زمانی است که چیزی نبوده (مریم آیه 67) و زمانی که چیز قابل اشاره ای نبوده(الانسان آیه 1) و زمانی که چیزی شد و به حکم امر الهی جامه وجود پوشید(یس آیه 83)و به تعبیر قرآن : و انشاناه خلقا آخر؛ به حکم ایجاد و انشا وجود و خلقت دیگر یافت و از خقلت حیوانی به خلقت انسان با روح الله تغییر ماهیت داد.( مومنون آیه 14)

صفحات: 1· 2

«وَ ما ذَرَاَلَکُمْ فِی الاَْرْضِ مُخْتَلِفا اَلْوانُهُ اِنَّ فی ذلِکَ لاَیَةً لِقَوْمٍ یَذَّکَّرُونَ:
در زمین آنچه برای شما آفرید به انواع گوناگون درآورد در این کار هم آیت و نشانه الهیت بر مردم هشیار پدیدار است». (13 / نحل.)
اسلام دین فطرت است و در آئین مقدس فطرت پاک انسانی نه تنها نفی نشده بلکه انحراف از آن نهی شده و مطرود است. تعالیم اسلام همه بر اساس فطرت و بر مبنای برآوردن نیازهای طبیعی و جسمی و روانی انسان به حفظ اعتدال و با سمت گیری به سوی هدف اصلی که همانا کمال انسانی است می‌باشد.

صفحات: 1· 2