از آغاز کودکی حس کنجکاوی شدیدی کودکان را تحریک میکند که از هر چیزی سر در بیاورند ،آنان پیش از آن که به حرف زدن آشنا گشته و راه رفتن را بیا موزند ، با لمس کردن اشیاء و خراب کردن آنها می خواهند از آنها اطلاع پیدا کنند ،وآنها را بشنا سند .کودکان وقتی به سن سه و چهار سالگی می رسند به جای لمس کردن و خراب نمودن ،این اطلاع و آشنایی را به وسیله ی پرسشهای گوناگون انجام می دهند ،لذا در این دوره کلمات (چرا و چطور) زیاد از زبان آنها شنیده می شود. این پرسشها از مو ضوعات بسیار ساده و کم اهمیت شروع شده ، بتدریج به سئوالات پیچیده منتهی می گردد،مثلاً بسیاری از کودکان می پرسند ستاره چیست ؟خدا کجا است ؟ چرا خداوند دیده نمی شود ؟… عطش شناسایی و درک نه تنها در طبقه ی کودکان وجود داردبلکه این تجسس فکری از مختصات انسان بوده در هر دوره و زمانی انسان ها می کوشند از هر چیزی سر در آورده ، مجهولات خود را کاهش دهند و به دانستنی های واقعی خود بیفزایند ، بسیاری از تمایلات انسان دوره ای و فصلی است ،یعنی در موقعی شروع و در زمانی پایان می یابد ، مثلاً بازی کودکان آغاز و انجامی دارد ولی حس کنجکاوی و درک انسان پایانی ندارد ، وتازه هر چه علم و دانش بشری فراوان تر می گردد ، ابهام و سئوال انسان ها نیز تو سعه بیشتری می یابد .

اگر می خواهید کودکی، کاری را انجام دهد، اول باید خودتان آن را انجام بدهید! هر کسی که با بچه ها کار می کند می داند

که ما امروزه با موانع توجه بسیاری روبرو هستیم. نه فقط حضور مسلط تلویزیون که فعالیت های اضافه بی پایان بعد از

مدرسه، تکالیف مدرسه و … زندگی بچه ها را پر کرده است. در عین حال ما باید بتوانیم خواندن، کلمات و ادبیات را برای

بچه ها سرگرم کننده و جذاب کنیم. اولین کلید این کار این است که خودتان هیجان زده باشید. یکی از پیشنهاداتم این است

که در حال خواندن غافلگیر شوید! آیا تا به حال کسی را ندیده اید که عمیقاً در کتاب فرورفته است؟ شک دارم که با دیدن

این صحنه توانسته باشید خودتان را نگه دارید و پرسید: ” ببخشید دارای چی می خونی؟ ” بگذارید بچه ها هم همین طور

شما را ببینید و غافلگیر کنند. اگر فرصتی برای خواندن دارید، حتماً این کار را در جایی انجام دهید که همه شما را ببینند!

لجبازي كودك ممكن است واكنشي باشد كه كودك در قبال كوچكترين سرخوردگي از خود نشان مي دهد. ممكن است مانع كاري كه كودك ميل دارد انجام دهد، شوند، در اين حال كودك تحريك وعصباني مي شود و چيزهايي از اين قبيل مي گويد: “هيچ كس مرا دوست ندارد . هيچ وقت كسي چيزي به من نمي دهد. اما همه از من انتظاراتي دارند كه انجامش از عهده ام خارج است". ممكن است كودك دراين حال خود را به زمين بكوبد ، سرش را به زمين بزند، لگد بزند و توجهي به محيط اطراف نداشته باشد. در عصبانيت هاي معمولي ، اين حالت فقط يكي دو دقيقه طول مي كشد و با خسته شدن طفل برطرف مي شود و بعد از آن به مدت چند دقيقه به آهستگي هق هق مي كند و حتي اغلب ممكن است از حركتي كه كرده و عدم كنترلي كه نشان داده است ، پشيمان شود . ولي در حين عصبانيت نمي توان با استدلال طفل را آرام كرد ؛ زيرا در اين لحظات تماس كودك با محيط تا حدود زيادي قطع شده است. براي فهم لجاجت و بدخلقي كودكان و درمان آن بايستي تمايل كودك و انتظارات والدين را به خوبي شناخت و در جهت هماهنگ كردن آن اقدام كرد. حالت بد خلقي وعصبانيت كودك را مي توان به منزله دريچه اطميناني دانست براي برطرف كردن هيجانات شديدي كه طفل نمي تواند آنها را كنترل كند.

متاهل شدن آسان است .اما متاهل ماندن سخت است

شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشد که در جمعی با بچه هایی رو به رو شوید که سلام نمی کنند. چیزی که در زمان ما تقریبا محال بود. شاید اولین چیزی که باید در خانواده آموزش داده شود ، همین آداب سلام کردن است. نمی توان بچه را به زور وادار کرد اما خانه ای که افراد آن برای سلام کردن ارزش قایل اند و والدین موقع دیدار هم یک مراسم سلام دارند ، شانس بالاتری خواهند داشت.

«مراسم سلام» چندان سخت نیست ، کافیست به جای یک سلام سرسری از راه دور ، موقع مراجعت هر کس ، دیگری به استقبال بیاید. با صدای بلند و لبخند سلام کند، احوالی بپرسد و چند لحظه ای را به او اختصاص دهد. فرزند شما در این حالت می آموزد که سلام حتی با صمیمی ترین افراد هم لازم و زیباست. ما انسان ها به سمت زیبایی گرایش داریم و او ازدیدن سلام های محبت آمیز شما تشویق می شود. راه دیگر هم بازی هایی است که به صورت غیر مستقیم ، این رفتار را آموزش می دهند. مثلا عروسک های نمایشی که می تواند همبازی شما و فرزندتان شود و در یک نمایش عروسکی در بین همه ی اتفاقاتی که می افتد ، شخصیت های داستان به هم سلام کنند. کاملا عادی و بدون تاکید بیش از حد.

امروز بهانه ای است تا در مورد ادب فکر کنیم. هم در خودمان هم برای فرزندانمان. خانواده ای که اعضای آن مودب هستند ، آسیب های کمتری را پشت سر می گذارند.سلام کردن تنها یک نمونه از رفتار مودبانه بود اما باید در مورد تمام مصادیق آن فکر کنیم و برایش طرح تربیتی داشته باشیم تا موفق شویم.

یادتان نرود که فردا دیر است…

از خدا جوییم توفیق ادب              بی ادب محروم ماند از لطف حق

خانواده های تک فرزند ، تبلیغاتی که به ما القا می کند اگر فرزندمان مدرسه دو زبانه برود و در رفاه بیشتر بزرگ شود ، موفق تر است و در نهایت فرزند سالاری باعث شده که آنقدر دست به سینه ی فرمایشات فرزندانمان باشیم که آنها با این توقع بار بیایند که محور دنیا هستند. از خواسته ای نگذرند و محبت و خدمت دیگران را وظیفه بدانند .ما آموزش های مهم را موکول می کنیم به وقتی نهال شخصیت آنها یک درخت تنومند شد و بعد توقع داریم طی چند جلسه کلاس فشرده ی آموزشی ، آنها بسیاری از ویژگی های اخلاقی را بیاموزند. داشتن و نداشتن ادب مانند تست های چهار گزینه ای کنکور نیست که بتوانید با یاد دادن چند فن ، توقع داشته باشید بدون نمره منفی انها را انجام دهند.
برای داشتن فرزندی مودب باید زمان صرف کنید. نوجوانی برای شروع خیلی دیر است. او از همان ابتدا که در حال شناسایی جهان است لازم است خوبی های اخلاقی را هم بیاموزد، تمرین کند، ببیند، خطا کند، اصلاح کند و در آخر ملکه ی ذهنش شود. معلمی که بدون طرح درس به سر کلاس برود ، نمی تواند مفهومی را که می خواهد آموزش دهد و والدینی که بدون طرح تربیتی صاحبت فرزند شوند از آموزش مفاهیمی که شاید آرزویش را هم داشته باشند محروم اند چون برنامه ریزی برای این آموزش ندارند.

چقدر برایمان مضحک است اگر ببینیم کسی که به مواد مخدر معتاد است و مقابل فرزندش استفاده می کند ، دوست داشته باشد فرزندش معتاد نشود؟ همان قدر غیر واقع بینانه است اگر صفت اخلاقی را در فرزندتان آرزو کنید اما خودمان فاقد آن باشید. مادری که در هنگام شیطنت فرزندش برای تنبیه فحش می دهد ، باید بداند که در حقیقت تمام این حرف ها را خیلی زود از او در موقعیت های مختلف خواهد شنید. پدری که در موقع رانندگی برای یک راهنما نزدن ماشین جلویی ، حرف های نامناسب می گوید ، روزی می رسد که از تکرار همان حرف ها از دهان فرزندش خجالت زده می شود.
ادب تنها به معنی خوب سخن گفتن نیست . یکی از مصادیق مهم آن نگه داشتن حرمت دیگران و مخصوصا بزرگ تر هاست. این ویژگی را هر قدرکتاب های درسی تکرار کنند و شما به او بگویید که باید به بزرگ تر احترام بگذاری ، باید نسبت به دوستان ، معلمت ، همسایه و …..رفتار مودبانه ای داشته باشی و نصیحت هایی از این قبیل ، تا زمانی که این حرف ها را از شما به صورت عملی ندیده باشد ، بی فایده است. اگر من و شما انسان های با ادبی نباشیم ، توقع داشتن فرزندانی با ادب شبیه افسانه هایی است که هیچ وقت به واقعیت نمی رسند.
برای داشتن فرزندی مودب باید زمان صرف کنید. نوجوانی برای شروع خیلی دیر است. او از همان ابتدا که در حال شناسایی جهان است لازم است خوبی های اخلاقی را هم بیاموزد، تمرین کند، ببیند، خطا کند، اصلاح کند و در آخر ملکه ی ذهنش شود

● مهارت های زبانی را تمرین کنند.

بچه ها در بازی با دوستانشان گفت و گوهای بسیاری می کنند. پس در نتیجه این گفتارها دامنه ی

لغاتشان گسترش می یابد ، در ساختار جملات پیشرفت می کنند و مهارت های ارتباطی شان افزون

می گردد.