خانواده های تک فرزند ، تبلیغاتی که به ما القا می کند اگر فرزندمان مدرسه دو زبانه برود و در رفاه بیشتر بزرگ شود ، موفق تر است و در نهایت فرزند سالاری باعث شده که آنقدر دست به سینه ی فرمایشات فرزندانمان باشیم که آنها با این توقع بار بیایند که محور دنیا هستند. از خواسته ای نگذرند و محبت و خدمت دیگران را وظیفه بدانند .ما آموزش های مهم را موکول می کنیم به وقتی نهال شخصیت آنها یک درخت تنومند شد و بعد توقع داریم طی چند جلسه کلاس فشرده ی آموزشی ، آنها بسیاری از ویژگی های اخلاقی را بیاموزند. داشتن و نداشتن ادب مانند تست های چهار گزینه ای کنکور نیست که بتوانید با یاد دادن چند فن ، توقع داشته باشید بدون نمره منفی انها را انجام دهند.
برای داشتن فرزندی مودب باید زمان صرف کنید. نوجوانی برای شروع خیلی دیر است. او از همان ابتدا که در حال شناسایی جهان است لازم است خوبی های اخلاقی را هم بیاموزد، تمرین کند، ببیند، خطا کند، اصلاح کند و در آخر ملکه ی ذهنش شود. معلمی که بدون طرح درس به سر کلاس برود ، نمی تواند مفهومی را که می خواهد آموزش دهد و والدینی که بدون طرح تربیتی صاحبت فرزند شوند از آموزش مفاهیمی که شاید آرزویش را هم داشته باشند محروم اند چون برنامه ریزی برای این آموزش ندارند.