یاد آخرت موجب قدرت روح و حرکت درست زندگی است

یاد معاد یک چیزی است که شما اگر از دستش بدهید در شوهرداری، تربیت بچه، زن‌داری، در کار اقتصادی به شدت اشتباه می‌کنید. بنابراین، یاد معاد یک چیزی است که ما را دائماً تنظیم می‌کند، به ما قدرت می‌دهد و نمی‌گذارد که ما روی صراط مستقیم در جهنم سقوط کنیم. صراط مستقیمی که ما می‌گوییم: «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ= ما را به راه راست هدایت کن»، راه راست یک طرفش دنیاست و یک طرفش بهشت است و وسطش جهنم. من باید بلد باشم روی صراط مستقیم به سمت بهشت بروم و به سمت جهنم نروم. پس احتیاج است که هم معاد را بشناسم و هم اینکه دائماً یاد آخرت داشته باشم. این احتیاط هم به تلقین نیاز دارد. این مرکز قدرت شماست. بدانید که اگر از خدا قدرت نگیرید، شکست می‌خورید، یعنی اگر انرژی از خدا دریافت نکنید، در همه صحنه‌های زندگی کم می‌آورید. در دنیا کم می‌آورید،  آخرتتان هم از بین می‌رود.

کسی که در طول روز یادش نباشد با خدا ارتباط و انرژی و قدرت و استعانت کند، روحش می‌پوسد، ضعیف می‌شود. این روح عصبی، ناامید و پرخاشگر است، به همه کس و همه چیز بدبین و غمزده است و همه چیز جلویش سیاه است. چون انرژی ندارد. شما به بدنت هم نرسی همین است. مثلا رفتید آزمایش دادید، به شما بگویند: کم خونی دارید، روی کم دارید، منیزیم کم دارید، ببینید بدن انسان چقدر مشکل پیدا می‌کند.حتی روح هم کم می‌آورد. مثلا کلافه است، بی‌حوصله است، زود خسته می‌شود، می‌خواهد دو صفحه کتاب بخواند جان ندارد، می‌خواهد کلاس برود جان ندارد، دانشگاه می‌خواهد برود بی‌جان است. چون بدنش کمبود مواد دارد. بدن هم کمبود داشته باشد، فاجعه‌های روحی اتفاق می‌افتد. حالا خود روح غذا نخورد، ببینید چه فجایعی اتفاق می‌افتد؛ پس ما دائماً به یاد معاد احتیاج داریم، یعنی باید یک چیزی باشد که من را به یاد خانه و وطن و خانواده آسمانی‌ام بیاندازد، یاد لحظه باشکوه تولدم بیاندازد. اگر آماده نباشیم فاجعه است.

دلتنگی برای زندگی ابدی نشان از سلامت روح است

علامت آدمی که سالم است و درست زندگی می‌کند، دلتنگ لحظه وفات می شود، یعنی وقتی به وفات و لحظه مرگفکر می کند، در واقع لحظه عروسی‌اش است، لحظه پایان همه دوری‌ها، پایان همه فراغ‌ها، شروع وصال‌ها، آرامش‌ها، شادی‌­ها و تعالی‌های بزرگ است. او  اصلا نمی رسد، بلکه از اسم وفات شاد می‌شود.

پدرمان امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) می‌گفت: من انسم به موت بیشتر از انس یک بچه به سینه مادرش است. حضرت، پدر ماست، ما هم باید شبیه پدرمان باشیم، اصلاً بد است، ما می‌گوییم خانواده آسمانی ما اینطور بودند ولی هیچ نوع سنخیت و شباهتی به آنها نداشته باشیم. اصلاً خجالت‌آور است.

پس این را باید توجه کنید که ما به این دو چیز خیلی احتیاج داریم، شناخت معاد و یاد معاد، کلید حل همه مشکلات مادی، معنوی، جسمی، روحی و روانی ماست. هر چه بیشتر سرمایه‌گذاری کنید در شناخت و یاد معاد قوی‌تر و سالم‌تر هستید و حرص و جوش و افسردگی ندارید، از دست کسی متنفر نمی‌شوید، دنیا هیچ وقت برایتان تنگ نمی‌شود.

امیرالمومنین علی علیه‌السلام فرمودند: «كُنْ فِی الدُّنیا بِبَدَنِكَ و فِی الآخِرةِ بِقَلبِكَ و عَمَلِكَ = در دنیا با بدنت و با دل و عَمَلت در آخرت». بالأخره آدم مجبور است غذا بخورد و کار کند و یک شرایط دنیایی را تحمل کند بالأخره می‌گوید این را باش، اما دلت و عملت را هم برای آخرتت بگذار.

انسان در بخش های جمادی، گیاهی، حیوانی و علمی چیزهایی را مرتبط با بدنش نیاز دارد، اما دلم اینجا نیست، دلم جای دیگر است. روح باید به فکر تولد سالم باشد. امیرالمؤمنین پدر مهربان ماست. ما را به بلندای ابدیت نگاه می‌کند و به این بلندا برای ما نسخه می‌نویسد و به ما توصیه می‌کند.

غفلت از یاد آخرت این گونه است که تصور کنید، کشتی ای در اقیانوسی می‌رود، یکدفعه چند ساعت قطب‌نمای کشتی از کار می افتد، یا  جهت یاب یک هواپیما روی آسمان خراب شود، این هواپیما یا کشتی کجا می‌خواهد برود؟ راه را گم می‌کند. آدمی که یاد معاد را فراموش می‌کند و خانه‌اش را از یادش ببرد، گم می‌شود.
آخرت‌شناسی یعنی عالمی که بی­نهایت زیباتر، کامل­تر و پیشرفته‌تر از دنیاست. چرا بعضی افراد از یاد و مطالعات معاد می‌ترسند؟ چون اصلاً بنا ندارند از این دنیا بروند. فقط می‌خواهند به دنیا و اموراتشان فکر کنند، هر چیزی هم که راجع به مرگ، معاد و آخرت باشد را دوست ندارند. در حالیکه آخرت، حیات و خانه و مسکن ماست و جایی است که قرار است ما در آن زندگی کنیم. بهشت شوخی بردار نیست. ابزار و وسایل و تجهیزات خاص خودش را می‌خواهد که باید در این سه حوزه کار کرد: اعمال بهشتی، اخلاق بهشتی و اعتقادات بهشتی. اینها نیازهای مهم  انسان هستند.

اما همین که می گوئی من نمی‌رسم و کار دارم، توهین به خودت است و باعث می‌شود آن کودک عزیز روانت که از خدا امانت در دست توست و برای آخرت ساخته شده، رهایش کنی و فقط به یک روح حیوانی برسی و آن را تربیت کنی که این دیگر به درد تو نمی‌خورد. چون نه دنیا را پیدا می‌کنی که با آن لذت ببری و آرامش داشته باشی و نه آخرت را. پس ما به شناخت آخرت خیلی نیاز داریم.

یاد آخرت دارو و شفای مریض های جسمی و روحی است

جدای از شناخت معاد، یاد معاد خودش یک داستان دیگر است. حضرت در این باب فرمود: « ذِكْرُ الآخِرَةِ دَواءٌ وَشِفاءٌ و ذِكرُ الدُّنیا أدوَأُ الأَدواءِ = یاد آخرت دارو و درمان است و یاد دنیا بدترین دردهاست». یاد آخرت هم داروی بیماریهای جسمی و روحی ماست و هم شفاست. اگر مریضی هم داشته باشیم همه را درمان می‌کند و روح­مان را شاد.

شفا یعنی سالم شدن، شادی و آرامش. یاد آخرت مانع رسیدن آسیب از مصائب و مشکلات زندگی به روح می شود، مانع حسادت، بداخلاقی، زودرنجی و بدبینی انسان می شود، کسی که دائما به یاد آخرت است، اهل چشم و هم‌چشمی نیست، کاملاً شاد و آرام و امیدوار و بمب شادی و قدرت و انرژی است. اگر اینطور نیست، نشان از مریض بودن دل است. مگر امیرالمؤمنین علیه‌السلام نفرمود: «الحزن مرضٌ نفس= حزن بیماری روح است». پس چرا روحش مریض است؟ چون یاد آخرت ندارد. درحالیکه یاد آخرت آدم را شاد و قوی می‌کند. فراموشی آخرت مثل کشتی می‌ماند که در یک اقیانوسی می‌رود، یکدفعه چند ساعت قطب‌نمایش کار نکند یا یک هواپیما روی آسمان جهت‌یابش خراب شده، این هواپیمایا کشتی کجا می‌خواهد برود؟ آدمی که یاد معاد را فراموش می‌کند و خانه‌اش را از یادش ببرد، گم می‌شود.

تنفر

تنفر، به طور ذاتی بار منفی دارد. «تنفر»، کلمه بسیار سنگینی است. زخم این واژه، بسیار عمیق است. بسیاری از زن و شوهرها از این واژه برای کارهای یکدیگر استفاده می‌کنند. در واقع از سنگینی این واژه، سوءاستفاده می‌کنند تا خواسته‌های خود را به طرف مقابل تحمیل کنند. اما این کار علاوه بر اینکه غیر اخلاقی است، ناراحتی‌های عمیقی در روحیه مخاطب هم ایجاد می‌کند.

چاق

با تکرار واژه «چاق» در گوش همسر خود، او لاغر نمی‌شود. به جای استفاده از این واژه منفی که بار تمسخرآمیز دارد، به او کمک کنید با ورزش و رژیم لاغر شود. برخی‌ها فکر می‌کنند این قدر این را می‌گویم تا به خودش بیاید و لاغر شود! اما این طور نمی‌شود. فقط به او لطمه روحی وارد می‌کنید.

احمق / گُنگ

توهین به شعور طرف مقابل، به هیچ عنوان ایده خوبی نیست. به طور کلی مسخره کردن دیگران، بسیار غیراخلاقی است. اما زن و شوهرها باید بیشتر مراقب باشند تا به شعور و سطح درک یکدیگر توهین نکنند. در ضمن، اگر آن‌ها خنگ و گنگ و احمق بوده‌اند که با شما ازدواج نمی‌کردند!

تنبل

با گفتن واژه تنبل، نمی‌توانید کسی را مجبور کنید که زرنگ شود. تکرار این واژه باعث می‌شود مخاطب خودش هم باور کند تنبل است و اوضاع از آن چه بوده، وخیم‌تر هم خواهد شد.

شاید شما هم به این نتیجه رسیده باشید که «حرف»، درد زیادی دارد. برخی از واژه‌ها و جملات، سال‌ها مغز و روح آدمی را می‌خوردند و او را از درون نابود می‌کنند.

بسیاری از انسان‌ها نمی‌دانند حرف‌هایشان چه تأثیرات مخربی بر روحیه اطرافیان دارد و خیلی راحت هر آنچه می‌خواهند را به زبان می‌آورند و اصلاً هم برایشان مهم نیست چه ضربه‌ای به طرف وارد کرده‌اند.

انسان‌ها با همین کلمات، به هم قول می‌دهند، به یکدیگر عشق می‌ورزند و به هم محبت می‌کنند. پس چرا باید از حرف و کلمات در جهت آزردن یکدیگر استفاده کنیم؟ چرا وقتی می‌توان با حرف‌های خوب، شخصیت یک انسان را تقویت کرد و موجب پیشرفت او شد، از آن برای تخریب شخصیت انسان‌ها و اطرافیان استفاده می‌کنیم؟

در میان زوج‌ها نیز استفاده غلط از واژه‌ها بسیار رواج دارد. بسیاری از آن‌ها نمی‌دانند كه به مرور، زندگی خود و روحیه طرف را نابود می‌کنند و برخی واژه یا عبارت‌های تلخ را به طور مکرر تکرار می‌کنند. انسان‌ها شاید این کلمات را فراموش کنند، اما تأثیرات روحی آن را فراموش نمی‌کنند. زخم بعضی حرف‌ها، حتی پس از عذرخواهی نیز ترمیم نمی‌شود. متأسفانه انسان نمی‌تواند لحظه‌های سخت خود را به راحتی فراموش کند. برای همین است که بعضی از آدم‌ها، حتی سال‌ها بعد، خاطره حرف زشتی که به او گفته‌اید را برایتان تعریف می‌کنند و متوجه می‌شوید تا چه اندازه این حرف برایشان سنگین بوده که تاکنون در دل نگه داشته‌اند.

در اینجا 11 واژه یا عبارت بسیار ساده را نام برده‌ایم که تقاضا داریم هرگز به همسر یا فرد مورد علاقه خود نگویید.

هرگز

در زندگی زناشویی، نباید از واژه «هرگز» در مقابل همسر خود استفاده کنید. وقتی همسر شما می‌خواهد کاری انجام دهد، این واژه را استفاده نکنید، زیرا موجب برانگیخته شدن حس ناامیدی در او می‌شود.

همیشه

«همیشه»، یکی از واژه‌های خطرناک زندگی زناشویی است. وقتی این واژه را به کار می‌گیرید، گویا به طور غیر مستقیم به طرف می‌گوید كه او همیشه کار اشتباه انجام می‌دهد و این شما هستید که درست فکر می‌کنید و تصمیم می‌گیرید. «همیشه»، بار «همه» یا «هیچ» دارد. از آن پرهیز کنید.

انسان‌ها شاید کلمات نامناسب و حرف‌های تلخ را فراموش کنند، اما تأثیرات روحی آن را فراموش نمی‌کنند. زخم بعضی حرف‌ها، حتی پس از عذرخواهی نیز ترمیم نمی‌شود.

ادامه دارد…

از یکی از بزرگان اهل معنی پرسیدم: علت این که عصرهای جمعه دل انسان می‌گیرد و غمگین می‌شود چیست؟ فرمود:«چون در آن لحظه قلب مقدّس امام عصر (ارواحنافداه) به سبب عرضه‌ی اعمال انسان‌ها، ناراحت و گرفته است، آدم و عالم متأثر می‌شوند. او قلب و مدار وجود است.»

انسان واقعاً در هرجا هست باید به شخصِ احساس مسئولیت کند و مسئولیت­ پذیر باشد. حالا در مسئولیت پذیری یک عده­ جاهل هستند، یک عده­ فراموش کرده اند، یک عده­ پایشان لیز خورده، یک عده­ دچار غفلت هستند.

امام (ره) در اواخر عمرشان فرمودند که من می ترسم که پیشکسوتان جهاد و خون در پیچ و خم مسائل زندگی غرق بشوند و آن گرفتاری ها برایشان فراهم بشود. منتظر واقعی، اهل کار است، یعنی به قول حضرت امام (ره)آن خطری را که برای رزمنده­ ها و پیشکسوتان جهاد و خون پیش ­بینی کرده بود، او در این دام نیفتاده باشد.

امام صادق (علیه السلام) در حدیثی می فرماید: در آخرالزمان به مؤمنین می گویند: «ابله­». خیلی ها هم برای این که این حرفها را به آنها نزنند، از مسئولیت شان کنار کشیدند، تا به خیال خودشان زرنگ و زیرک باشند، ولی نمی دانند که چه چیزی را دارند از دست می دهند؛ فکر کردند زرنگ هستند. این ها به این دلیل است که اندیشه، اندیشه قوی نیست و درست نمی تواند حوادث را تشخیص دهد.

خیلی هم بد است اینطوری آدم زحمت بکشد؛ آخر هم بیاید اجرش و ثوابش و زحماتی را که کشیده، همه را خراب بکند و این مسأله هنوز هم وجود دارد و بیشتر از این هم خواهد شد. در حالی که منتظر واقعی اهل مسئولیت ­پذیری است؛ یعنی هیچ وقت در مقابل وظیفه­ای که در مقابل امام زمان (علیه السلام) دارد، شانه خالی نخواهد کرد.

خدا در قرآن می فرماید: «وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ= ما اراده کرده ایم که منت بگذاریم بر مستضعفین زمین و آنها را امام و وارث زمین قرار بدهیم».

چه کسی فکر می کرد وقتی امام پرچم انقلاب را بدست بگیرد، مردم آن زمان بروند و شهید شوند، خداوند چطور اینها را برای شهادت آماده و مهیا کرد؟ پرچم زمین نخواهد ماند. «الإسلام یَعلُوا وَ لا یُعلی عَلَیه= اسلام غلبه خواهد کرد و هیچ چیز بر او غلبه نخواهد کرد».

چه خوب است که این شرافت نصیب ما بشود و ما باشیم که با اراده و اختیار خودمان مقام والای سربازی امام زمان (علیه السلام) را انتخاب کنیم، بگذاریم دیگران هر کاری می خواهند کنند، آنها دنیایشان را شیرین­ تر و آبادتر کنند، در عین تلاش، مسئولیت پذیری و کار کردن، باید منتظر و آماده باشیم.