انسان واقعاً در هرجا هست باید به شخصِ احساس مسئولیت کند و مسئولیت­ پذیر باشد. حالا در مسئولیت پذیری یک عده­ جاهل هستند، یک عده­ فراموش کرده اند، یک عده­ پایشان لیز خورده، یک عده­ دچار غفلت هستند.

امام (ره) در اواخر عمرشان فرمودند که من می ترسم که پیشکسوتان جهاد و خون در پیچ و خم مسائل زندگی غرق بشوند و آن گرفتاری ها برایشان فراهم بشود. منتظر واقعی، اهل کار است، یعنی به قول حضرت امام (ره)آن خطری را که برای رزمنده­ ها و پیشکسوتان جهاد و خون پیش ­بینی کرده بود، او در این دام نیفتاده باشد.

امام صادق (علیه السلام) در حدیثی می فرماید: در آخرالزمان به مؤمنین می گویند: «ابله­». خیلی ها هم برای این که این حرفها را به آنها نزنند، از مسئولیت شان کنار کشیدند، تا به خیال خودشان زرنگ و زیرک باشند، ولی نمی دانند که چه چیزی را دارند از دست می دهند؛ فکر کردند زرنگ هستند. این ها به این دلیل است که اندیشه، اندیشه قوی نیست و درست نمی تواند حوادث را تشخیص دهد.

خیلی هم بد است اینطوری آدم زحمت بکشد؛ آخر هم بیاید اجرش و ثوابش و زحماتی را که کشیده، همه را خراب بکند و این مسأله هنوز هم وجود دارد و بیشتر از این هم خواهد شد. در حالی که منتظر واقعی اهل مسئولیت ­پذیری است؛ یعنی هیچ وقت در مقابل وظیفه­ای که در مقابل امام زمان (علیه السلام) دارد، شانه خالی نخواهد کرد.

خدا در قرآن می فرماید: «وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ= ما اراده کرده ایم که منت بگذاریم بر مستضعفین زمین و آنها را امام و وارث زمین قرار بدهیم».

چه کسی فکر می کرد وقتی امام پرچم انقلاب را بدست بگیرد، مردم آن زمان بروند و شهید شوند، خداوند چطور اینها را برای شهادت آماده و مهیا کرد؟ پرچم زمین نخواهد ماند. «الإسلام یَعلُوا وَ لا یُعلی عَلَیه= اسلام غلبه خواهد کرد و هیچ چیز بر او غلبه نخواهد کرد».

چه خوب است که این شرافت نصیب ما بشود و ما باشیم که با اراده و اختیار خودمان مقام والای سربازی امام زمان (علیه السلام) را انتخاب کنیم، بگذاریم دیگران هر کاری می خواهند کنند، آنها دنیایشان را شیرین­ تر و آبادتر کنند، در عین تلاش، مسئولیت پذیری و کار کردن، باید منتظر و آماده باشیم.