نشد آن دم که مگر دوست صفایی بکند
دل خود بر کَند از جور وفایی بکند

ماکه سرگشته دراین دشت شبی میگردیم
از افق سر زند و راهنمایی بکند

هر چه جوییم نیابیم نشانی جز نام
کان دلارام زهر گوشه جلایی بکند

شب تاریک و رهِ دور و من و حال تباه
مگر از لطف خداوند قضایی بکند

دل سرگشته ما بین که همانند نسیم
نتواند زجهان تکیه به جایی بکند

آتش مهر بِه هر خانه که افتد روزی
آب و گِل سوزد و از شعله بنایی بکند

حاصل عشق همان به که اسیر غم او
از خرد دوری و از هوش جدایی بکند

دست و دل گم کند و نام ونشان در بازد
دل تهی از غم و شادی و گدایی بکند