توصیه دینی این است که :

نسبت به کار دیگران، تا آنجا که می توان باید خوشبین بود و کارها را حمل به صحت کرد .

کسی که گمان و حدس را پایه قضاوتها و عملهای خود قرار دهد،
بسیار خطا می کند و به اشتباه می افتد.

سوء ظن، بدگمانی ای است که ریشه معرفتی و یقینی ندارد و هر کس به مردم بدبین شد، هم ایمان خویش را می سوزاند و هم رابطه اش با دیگران اختلال می یابد.

اگر کسی بتواند گمان خود را کنترل کند و از سوء ظن رها شود، زندگی را برای خود گوارا می سازد و جلوی بسیاری از خلافها و گناهان و جرایم نیز گرفته می شود.

قرآن به مؤمنان چنین دستور می دهد:

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً أَ يُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخيهِ مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوهُ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحيم‏ ، حجرات/12

اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، از گمان‏ها جدّا بپرهيزيد، زيرا كه (پيروى) برخى از گمان‏ها (گمان بدى كه مخالف واقع باشد) گناه است و  تجسس و كاوش نكنيد و از يكديگر غيبت ننماييد، آيا يكى از شما دوست دارد كه گوشت برادر مرده خود را بخورد؟

آنکه با عینک بدبینی به جهان و آفرینش می نگرد،
خود را در معرض تباهی قرار می دهد.


بدگمانی، سرطان روح و ویروس تباه کننده روان و اندیشه است.

اگر بدبینی در جان انسان نفوذ کند، به راحتی دروغ می گوید و تهمت و افترا می زند
و غیبت می کند و به علاوه، «آرامش روان» را هم از انسان سلب می کند.