مثل هربار برای تو نوشتم:

دل من خون شد از این غم، تو کجایی؟

وای کاش که این جمعه بیایی!

دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره،

مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟

تو کجایی؟ تو کجایی…

و تو انگار به قلبم بنویسی:

که چرا هیچ نگویند مگر این منجی دلسوز،طرفدار ندارد،که غریب است؟

و عجیب است که پس از قرن و هزاره هنوزم که هنوز است دو چشمش به راه است مگر سیصدواندی نفر از شیفتگانش، زیاد است؟

که گویند به اندازه یک “بدر” علمدار ندارد!

و گویند چرا این همه مشتاق،ولی او سپهش یار ندارد

جواب امام زمان(عج):

تو خودت مدعی دوستی و مهرشدیدی که به هرشعر جدیدی،زهجران غمم ناله سرایی تو کجایی؟

توکه یک عمر سرودی تو کجای؟توکجایی؟

باز گویی که مگر کاستی بد زامامت ،زهدایت،زمحبت،زغمخوارگی ومهر وعطوفت

تو پنداشته ای هیچکسی دل نگران تو نبوده؟

چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟

چه کسی درپی هر غصه ی تو اشک چکانده

چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟

چه کسی راه به سوی تو گشوده؟

چه خطره ها به دعایم زکنار تو گذر کرد؟

چه زمان ها که تو غافل شده ای و یار به قلب تو نظر کرد…

و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی…

تو کجایی!!!؟ و ای کاش بیایی!

هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود،تو بودی

هر زمان بود تفاوت،تو رفتی ، تو نماندی

خواهش نفس شده یار و خدایت ، و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت

و به آفاق نبردند صدایت، و غریب است “امامت”

من که هستم تو کجایی؟ تو خودت کاش بیایی ، به خودت کاش بیایی…!

اللهم عجل لویک الفرج