خداوند دنیا را به نیت آخرت می‌دهد

یک گزارشی نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله در مورد آخرت می‌دهد که خیلی مهم است. حضرت می‌فرماید: «إِنَّ اَللَّهَ تَعَالَى یُعْطِی اَلدُّنْیَا عَلَى نِیَّةِ اَلْآخِرَةِ= خداوند دنیا را به نیت آخرت به افراد می‌دهد». یعنی آدم­هایی که فکر آخرتشان هستند، خدا دنیای آن­ها را تأمین می‌کند. هر وقت انسان بین دنیا و آخرت گیر کرد، باید بداند که اگر آخرت را انتخاب کند، دنیایش را خدا تضمین کرده که به او برساند.

مثلاً اگر شما خمس نپردازید، چه اتفاقی می‌افتد؟ اول اینکه به اندازه خمس یا بیشتر از آن حتماً ضرر می‌کنی. یعنی نمی‌توانی آن را مصرفش کنی و از تو گرفته می‌شود یا با زجر و درد مصرفش می‌کنی یا در آتش‌سوزی یا تصادف یا سرطان یا مریضی یا دزدی مصرف می‌­شود. دوم این که آخرتت را هم از دست می‌دهی. کسی که خمس ندهد، یا سال خمسی نداشته باشد، مثل کسی است که حج نرفته باشد و مسلمان از دنیا نمی‌رود.

وقتی انسان خمس نمی‌دهد، هم خودش خشن می‌شود و هم خانواده‌اش نسبت به او بی‌‌وفا می‌شوند و قدرش را نمی‌دانند، اصلاً مال حرام خشونت و ناآرامی می‌آورد؛ وحشت درونی دارد؛ ناراحتی اعصاب دارد و برای آدم دیوانگی می‌آورد.

ما بین دنیا و آخرت، زیاد امتحان می‌شویم. همیشه صبح از خواب بلند می‌شویم تا شب، بین این دو می‌مانیم که یکی را باید انتخاب کنیم. معصومین علیهم‌السلام می فرمایند: اگر آخرت را انتخاب کنید، دنیا هم می‌آید.

 «عَلَیْكَ بِالاْخِرَةِ تَأْتِكَ الدُّنْیا صاغِرَةً= به آخرت چنگ بزن، دنیا با كوچكی پیشت می‌­آید». به این معنا که تو به آخرتت بچسب، دنیا ذلیلانه پیش تو می‌آید و خودش را عرضه می‌کند.

 این که ما دائماً گرفتار 8 و 9 زندگی‌مان هستیم، برای این است که یک جاهایی رفتیم ناز دنیا را کشیدیم و به آخرت بی‌محلی کردیم. این دویدنها و خسته شدنها و نفس زدنها و به نتیجه ماندن و به چیزی نرسیدنها برای این است که شخص اساساً در طرز فکرش، زندگی‌اش، گرایشاتش، سبک زندگی‌اش، آخرت‌گرا نیست و آخرت برایش مهم نیست. او اگر دعا می‌کند، حرم می‌رود، راز و نیاز هم دارد، نذر هم می‌کند، اینها همه دنیایی است.

«إِنَّ اَللَّهَ تَعَالَى یُعْطِی اَلدُّنْیَا عَلَى نِیَّةِ اَلْآخِرَةِ وأبى أن یُعطِیَ الآخِرَةَ عَلى نِیَّةِ الدُّنیا= همانا خداوند متعال دنیا را در پرتو نیّت آخرت مى‌دهد و اِبا دارد از اینکه آخرت را به نیت دنیا بدهد». آدم­هایی که نیت آخرتی دارند، خدا دنیا را به نیت آخرت به آنها می‌دهد. یعنی اگر به هر چیز دنیا آخرتی نگاه می‌کنند، خدا به آنها می‌دهد. مثلاً نیت می کند که اگر من اتومبیل داشته باشم، با آن به زیارت می‌­رفتم؛ سه‌شنبه‌ها جمکران و قم می رفتم؛ صله‌ارحامی می رفتم؛ در خدمت پدر و مادرم بودم و… اینکه او به اتومبیل آخرتی فکر می‌کند، زودتر هم به آن می‌رسد. پس خدا به نیت آخرت، دنیا را به شما می‌دهد؛ ولی برعکسش اینطور نیست. ریاکارها، حقه‌بازها، اهل سالوس، منافقین، چندچهره‌ها که برای رسیدن به دنیا ادای متدین بودن و آخرتی بودن و معنوی بودن را در می‌آورند، خودشان را به خیلی جاها و خیلی آدم­ها می‌چسبانند تا یک دنیایی برایشان آباد بشود، اینها باید بدانند که از آخرت برایشان خبری نیست.
«اسْتَفْرِغْ‏ جُهْدَكَ‏ لِمَعَادِكَ‏ یَصْلُحْ مَثْوَاكَ وَ لَاتَبِعْ آخِرَتَكَ بِدُنْیَاك= نیرویت را صرف مَعادت كن تا جایگاه [ابدى] خود را آباد كنى و آخرتت را به دنیایت مفروش‏». به این معنا که همه کوشش خودت را برای آخرتت به کار بگیر.
وقتی کسی انرژی اش را برای آخرت می‌گذارد، خیلی بهتر است. چون هم دنیایش آبادتر است و هم بهتر می‌چرخد. ولی بعضی­ها اینطور نیستند. علم دنیا را به علم آخرت ترجیح می‌دهند و در آن علم دنیایی شان هم چیزی گیرشان نمی‌آید. یعنی همان علمشان هم بی‌برکت می‌شود.

اساساً قیمت آدم­ها از میل‌هایشان به دست می‌آید. با ایمان و عشق به الله و خانواده آسمانی قیمت هر کس به دست می آید. اگر همه تلاشت را برای آخرتت بگذاری، آنجایی که قرار است مستقر شوی، آباد و اصلاح می‌شود.