ماه رمضان ماه عظیمی است که خداوند مهربان آن ماه و عمل در آن را به خود نسبت داده ، پس متصل به معنویت و حقیقت این ماه ، متصل به حضرت اوست . هیچ عملی از اعمال به اندازه ماه رمضان رنگ خالص خدائی ندارد ، چرا که اولا یک عمل درونی و پنهانی است و انسان مجبور نیست کسی را از این عمل درونی خبر کند ، و کسی هم قدرت تشخیص این را ندارد که بفهمد انسان در این عمل هست یا نه ، در ثانی روزه در تمام جهاتش بر محور ترک است ، ترک خوردن ، آشامیدن ، فضول در کلام ، ترک شهوت ، و . . . یعنی دارای صفات سلبی است ، و از این جهت روزه دار ، مزین به رنگ و صبغه الهی است .

آثار معنوی روزه که در قلب و عقل و جان و نفس تجلی می کند و منافعش در دنیا و آخرت ظاهر می گردد ، قابل مقایسه با آثاری که به جسم می بخشد نیست .