زندگی مواجهه ابدی انسان است با انتخاب …

به نظر می رسد که هر انتخاب مثل خطی است که بر صفحه ی سفید هستی خود می کشیم .

بسیاری از آدم ها که انتخاب هایشان خوب نیست در طول زندگی مجموعه ای از خط های کج و کوله و نامفهوم تولید می کنند که هیچ معنای روشنی ندارند.

اما آنها که انتخاب های درستی دارند ؛ رفتارهایشان خطوط متوازن و معناداری را به وجود می آورد ؛

چیزی شبیه به یک تابلوی نقاشی .


انسان ها گاهی در لا به لای واقعیت و ایده آل قفل می شوند …

ایده آل ها همیشه  دور هستند و شیرین

اما واقعیت ها همزاد ما هستند و غالبا تلخ…

تنها کسانی که با شجاعت و حوصله مسیر واقعیت  به ایده آل را طی می کنند

تکامل را تجربه می کنند.

سرشارم از شور رویش

ولی آسمانی ندارم

آنقدر پاک است

احساس من

که در خاک

قلبم را

در دست باران می گذارم

می بارد

حرف هایم در بهت مرداب

و نگاهم

در لایروب فراموشی   …


مگر سکوت

مگر سکوت

دوباره

برویاندم در نیزار …

نقل از کتاب « روی ماه خداوند را ببوس »  اثر :مصطفی مستور