ميرزا جواد ملكي تبريزي در خانواده­اي با تقوا، پارسا و ثروتمند در شهر تبريز به دنيا آمد. پدرش حاج ميرزا شفيع در ابتدا عامل مضاربه ناصرالدين شاه بود؛ اما موفق شد در محضر مرحوم ميرزا علي نقي همداني مراتب تهذيب و تذكيه را طي كند و از راه گذشته باز گردد.

ميرزا جواد آقا در قم جلسات درس خصوصي و عمومي فقه و اخلاق داشت، سوز و گداز و راز و نياز اين عارف زبانزد خواص است. او را در شمار بكائين عصر خويش دانسته ­اند. نقل است شب­ها كه براي تهجد برمي ­خواست، تا وضو بگيرد چندين بار بر زمين مي­نشست و مي­ گريست و آيات آخر سوره آل عمران را با حال عجيبي مي­ خواند، بارها شنيده شده بود كه در قنوت نمازهاي مستحبي اين بيت را تكرار مي­ كرد:

زان پيشتر كه عالم فاني شود خراب                 ما را ز جام باده گلگون خراب كن

آيت الله شيخ علي پناه اشتهاردي در توصيف مجالس آتشين ميرزا جواد آقا مي­ فرمايند:« چنان بر دل­ها اثر مي ­گذاشت كه از اثر صحبت ايشان عده ­اي غش مي­ كردند و بيهوش مي­ شدند.»

در وصف نمازهاي مستانه­ اش گفته­ اند نماز صبحش آنقدر طولاني مي ­شد كه ده دقيقه مانده به طلوع آفتاب به پايان مي­ رسيد!

از مرحوم حاج آقا حسين فاطمي نقل شده است:« عصر جمعه بود، به من گفتند: آقاي ملكي جوياي حال تو شده، چون مي­ دانستم كه ايشان بيمار است با شتاب به خدمتشان رفتم، ايشان را ديدم استحمام كرده، خضاب بسته و پاك و پاكيزه در بستر بيماري افتاده­ و آماده اداي نماز است.در ميان بستر اذان و اقامه گفت همين كه به تكبيرة الاحرام رسيد و گفت: الله اكبر، روح مقدسش از بدن پاكش به سوي عالم قرب پرواز كرد و معني الصلوة معراج المؤمن درمورد او به تحقق پيوست.

(نوشته شده براساس كتاب افلاكيان خاك نشين)