رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

آسمان شاهد باش که در زیر سقف تو

یک تنه با انبوهی کثیر از تانک ها و زره پوشها و سربازان کفر

روبرو شدم. لحظه ای تردید به دل راه ندادم.1

می توان چمران بود و با خاک داغ و تفتیده جبهه ها رفاقتی دیرینه داشت خاکی که سنگینی قدوم انسانهایی آزاد و سبک که نگاه ایشان تنها به عالم بالا بود را بر خود احساس می کرد و سر بر این خاک مقدس درد و دلها با زمین واگویه کرد:

ای زمین تو شاهدی که خون از بدنم جاری بود و با خاک های پاک تو

گلی گلگون بوجود آورده بود و من ابا نداشتم که تا آخرین

قطره خون، خود را تسلیم کنم

احساس می کردم که عاشوراست و در حضور حسین (ع) می جنگم

و او چابکی و زبردستی مرا تحسین می کند، و تپش بی پایان من

و از قربانی شدن در بارگاه عشق آگاهی دارد.