امام صادق(علیه السلام) از پیامبر اکرم(صل الله علیه و آله) نقل کرده است که:
روزی حضرت عیسی(علیه السلام) ازکنار قـبری گـذشت، کـه صاحب آن در عذاب بود. سال آینده نیز عبورش از آن جـا افـتاد، ملاحظه کـرد کـه صاحب قبر در عذاب نیست. از پروردگار خود در این زمینه سوال کرد. خدای تعالی به او وحی فرستاد که: صاحب این قـبر، فـرزند صالحی داشته است، که جاده‌ای را اصلاح کرده و کودک یتیمی را پناه داده است. خداوند او را به خاطر عمل فرزندش بخشیده است.
سپس پیامبرصل الله علیه و آله فرمود: میراث خداوند بزرگ به بنده مؤمنش این است که فرزندی به او بدهد که بعد از وی، مطیع فرمان خدا باشد.
آنگاه امام صادق هـنگام نـقل ایـن حدیث، آیـه مربوط بـه حـضرت زکریا(علیه السلام) را تلاوت فرمود. زکریا، که از نداشتن فرزند سخت نا راحت و غمناک بود، رو به درگاه خدا آورد. آنگاه در خلوتگاه و آن جا که دیگری صدایش را نمی‌شنید، پروردگارش را خواند:
“پـروردگارا من از بسـتگانم بـیمناکـم (مـمکن است دست به فساد بیالایند)، و همسرم نازاست. خدایا از نـزد خـودت جـانشینی به من ببخش. جانشینی که از من ا رث ببرد و همچنین وارث آل یعقوب باشد. پروردگارا این جانشین مرا مورد رضایت خود قرار بده “.

منبع. تفسیر نمونه، ج 13/ 1 1، از: تفسیر نورالثقلین، ج 3/ 323، با اندکی تغییر.