: همان گونه که در آیه 7 سوره بقره درباره گروهی از کفّار لجوج و متعصّب می خوانیم«خَتَمَ اللَّهُ عَلی قُلُوبِهِمْ وَعَلی سَمْعِهِمْ 
وَعَلی ابْصارِهِمْ غِشاوَهٌ وَلَهُمْ عَذابٌ عَظیمٌ»؛ خدا بر دلها و گوشهاي آنها مهر نهاده، و بر چشمهاي آنها پرده افکنده شده است، و
 براي آنها عذاب بزرگی است
روشن است که خداوند، نسبت به هیچ کس، عداوت و کینه اي ندارد. که بر دل و گوش او مهر نهد و بر چشم او پرده
بیفکند، این در واقع آثار اعمال آنها است، که به صورت حجابها و پرده ها در می آیدو حواسّ او را می پوشاند، و از درك حقیقت باز می دارد (و نسبت دادن این امور به خداوند به خاطر آن است که هر سبب و
مسبّبی در عالم هر چه دارد از ناحیه ذات پاك اوست که مسبّب الاسباب است).

اخلاق در قرآن، ناصرمکارم شیرازی،ج 1، ص73