آغوش آفرینش درخود، آفریده های بسیاری پرورش داده است وهریک را صحیفه ای از کتاب پر عظمت هستی می داند. در این میان «انسان» مانند نگینی درخشان بر فراز هستی نمایان است وبا برتری های روحانی وعقلانی خویش، زینتی چشم نواز ودل آرا به آفرینش بخشیده است ؛ آفریده ای که پروردگار بزرگ از روح خویش، در وجود او دمید« نفخت فیه من روحی »(حجر،29) و او را در عالی ترین چهره وجلوه آفرید«لقد خلقنا الانسان فی احسن التقویم»(تین،4)
آغاز خلقت تا فرجام هستی، همچون آموزشگاهی است که باید بینش وباورهای پاک آسمان زاد در آن فرا گرفته شود وبا روشنی اندیشه به کار آید تا هر یک از ما «خلیفة الله» گردیم: « انی جاعل فی الارض خلیفة». بی گمان دستیابی به این مرحله ی والانیاز جدی به تقویت باورهای ناب دینی، رویش فکر وفرهنگ مذهبی و بالندگی اعتقادات الهی دارد. از نمودهای پرتجلی این رشد ورویش، چگونگی گفتار وکیفیت استفاده از الفاظ، واژه ها وکلمات است، زیرا سخن آدمی، سفیر احساسات ونماینده اندیشه اوست وهمچون فهرست کتابی است که با دیدن واژه های آن پی به محتوای کتاب می بریم.
جلوه شفاف وروشن این شخصیت دوسویه که در صحنه های مختلف زندگانی نمایان می شود؛ نهادن « نام » واستفاده از «اسم های» گوناگون است. که گاه بر افراد و فرزندان وگاهی بر مکان ها ومؤسسات می نهیم . ونمایی گویا از دستمایه های فکری وفرهنگ ملی است ودر عبارتی کوتاه وپرمعنا «دیباچه شخصیت» افراد محسوب می شود.
مشاهده شده در کتاب جوانان پرسش ها وپاسخ ها،ج1،ص315-320
با ادامه مطالب با ما همراه باشید…