اصولا يكى از بهترين راههاى آشنائى با قرآن و معارف آن انس گرفتن و مأنوس شدن با قرآن و تدبّر در آيات قرآن است.

انس با قرآن «كه در روايات هم به طور خاصّ به آن تأكيد فراوان شده است» موجب نورانيت قلب و وجود انسان شده و باعث مى‏شود انسان، انسان قرآنى و نوراني گردد.

از طرفى تدبّر در قرآن از جمله وظائف انسان محسوب گرديده است:

أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَ لَوْ كانَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فِيهِ اخْتِلافاً كَثِيراً [النساء/ 82].

و نيز فرمود:

كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ مُبارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آياتِهِ وَ لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ [ص/ 29].

و فرمود:

أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلى‏ قُلُوبٍ أَقْفالُها [محمّد/ 24].

در تلاوت آيات قرآن هرگز نبايد بدون تدبّر و تأمّل رد شد زيرا آيات قرآن با تدبّر در آنها خودشان را نمايان مى‏كنند.

تدبّر در آيات هرگز معطّل شدن و توقّف بى‏حركت و تفكّر نيست، تدبّر در آيات قرآن در واقع تفسير آيات به آيات ديگر است، تطبيق آيات با يكديگر و توأم با حركت فكرى است،

در اثر تدبّر در آيات همسوئى و هماهنگى معاني و معارف آنها نمايان مى‏شود آنگاه انسان مى‏تواند به معاني اصيل و ناب آيات قرآن دست يابد، البتّه لازم است تدبّر در آيات قرآن با فكر خالص و با ذهن خالي و دلى پاك و همراه با تعقّل، انجام گيرد

و گر نه:

وَ لا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَساراً [الإسراء/ 82].

از دو آيه فوق ظاهر است كه تدبّر در آيات هم مى‏تواند از طريق قلب پاك و هم مى‏تواند از طريق عقل ناب به عمل آيد.