به مناسبت اول اردیبهشت سالروز بزرگداشت سعدی شیرازی ، استاد سخن     

شيخ مصلح الدين سعدي شيرازي بي ترديد بزرگترين شاعري است که بعد از فردوسي آسمان ادب فارسي را با نور خيره کننده اش روشن ساخت و آن روشني با چنان تلألويي همراه بود که هنوز پس از گذشت هفت قرن تمام از تاثير آن کاسته نشده است و اين اثر تا پارسي برجاست همچنان برقرار خواهد ماند.

تاريخ ولادت سعدي به قرينه ي سخن او در گلستان در حدود سال 606 هجري است. وي در آغاز گلستان چنين مي گويد:

يک شب تأمل ايام گذشته مي کردم و بر عمر تلف کرده تأسف مي خوردم و سنگ سراچه دل را به الماس آب ديده مي سفتم و اين ابيات مناسب حال خود مي گفتم:

در اقصاي عالم بگشتم بسي      به سر بردم ايام با هر کسي

تمتع به هر گوشه اي يافتم        ز هر خرمني خوشه اي يافتم

چو پاکان شيراز خاکي نهاد        نديدم که رحمت بر اين خاک باد

تولاي مردان اين پاک بوم برانگيختم خاطر از شام و روم

دريغ آمدم زان همه بوستان       تهيدست رفتن سوي دوستان

به دل گفتم از مصر قند آورند       بر دوستان ارمغاني برند

مرا گر تهي بود از قند دست       سخن هاي شيرين تر از قند هست

نه قندي که مردم به صورت خورند         که ارباب معني به کاغذ برند

به تصريح خود شاعر اين ابيات، مناسب حال او و در تأسف بر عمر از دست رفته و اشاره به پنجاه سالگي وي سروده شده است و چون آنها را با دو بيت زير که هم در مقدمه گلستان من باب ذکر تاريخ تأليف کتاب آمده است:

هر دم از عمر مي رود نفسي    چون نگه مي کنم نمانده بسي

اي که پنجاه رفت و در خوابي     مگر اين پنج روز دريابي

خجل آن کس که رفت و کار نساخت      کوس رحلت زدند و بار نساخت