پاسخ :
عصمت پیامبران الهی، با دلایل عقلی و نقلی محکمی اثبات شده است و هیچ گونه تردیدی در آن راه ندارد. استغفار آنان دلایلی دارد که برخی از آنها عبارتند از:
1. گناه جنبه نسبی دارد؛ یعنی انتظاراتی که در امور اجتماعی، علمی، تربیتی و دینی از افراد گوناگون می رود، یکسان نیست. برای مثال، وقتی برخی برای انجام کار خیری پیش قدم می شوند و مبالغی را به همین منظور جمع آوری می کنند، اگر فردی که درآمد ناچیزش برای مخارج خودش کافی نیست، مبلغ کمی کمک کند، شایسته قدردانی است، ولی اگر همین مبلغ ناچیز را فردی ثروتمند بدهد، نه تنها شایسته تقدیر نیست، بلکه نوعی نفرت، ناراحتی و انزجار نیز ایجاد می کند؛ یعنی همان کاری که برای فردی، خدمتی شایسته، بزرگ و پسندیده است، از فردی دیگر ناپسند شمرده می شود، اگرچه این فرد، از نظر قانونی هیچ کار حرام و خلاف اخلاقی مرتکب نشده باشد. بنابراین، انتظاراتی که از هر کس می رود، به عقل، دانش، ایمان، قدرت، توانایی های مالی فرد و مانند آن بستگی دارد. چه بسا انجام دادن کاری از سوی فردی، عین ادب، خدمت، محبت و عبادت شمرده شود، ولی از جانب فردی دیگر، عین بی ادبی، خیانت، خلاف صمیمیت و کوتاهی در اطاعت و بندگی به شمار رود. اکنون با توجه به این حقیقت و در نظر گرفتن موقعیت حساس پیامبران و اولیای الهی، کارهای آنان را با دیگر افراد می سنجیم.
پیامبران به طور مستقیم با مبدأ جهان هستی در ارتباطند و همواره با یاد خدا به سر می برند و در بالاترین مراتب قرب الهی قرار دارند. به اذن خدا، عالِم به غیبند و فروغ دانشی بی پایان بر دل های آنها می تابد. حقایق بسیاری بر پیامبران الهی آشکار است که از دیگران پوشیده است. آنها همواره متوجه خدا و به تمام معنا رو به سوی اویند، به گونه ای که لحظه ای غفلت از یاد خدا برای آنها لغزش به شمار می رود. بنابراین، هرگاه رسولان الهی، اندکی از این مرتبه والا فروتر می آمدند و از سر نیاز به اموری چون خوردن و آشامیدن، روابط زناشویی یا حل و فصل مسائل اجتماعی رو می آوردند، این کار را گناهی بزرگ و غفلت از ذات مقدس خدا می دانستند و از وی آمرزش می خواستند.
این، در حقیقت، همان «حَسَناتُ الأَبْرارِ سَیِّئاتُ الْمُقَرَبینَ» است؛ چه بسیار کارهایی که برای نیکان، پسندیده و برای مقربان، ناپسند است. گناهان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امامان معصوم علیهم السلام که در دعاهایشان به آن اعتراف می کردند و برای آن از خداوند آمرزش می خواستند، از این نوع است.

صفحات: 1· 2