شیطان پرستی از واژه لاتین سیتنیسم (Satanism) گرفته شده است. پیشینه شیطان پرستی را می توان به قرن های نخستین پیدایش آدمی نسبت داد، این نوع پرستش در بین اقوام مختلف تا قرن های 14 و 15 میلادی که شیطان پرستی نوین پدید آمد، ادامه داشت. این جریان پس از رنسانس با اتکا به گرایش های توراتی و پروتستانی به صورت مخفیانه با ویژگی هایی همچون گناه گرایی، قتل، تجاوزات جنسی، هدم اصول اخلاقی و بی توجهی به مسایل توحیدی ادامه یافت.

نقطه عطف گسترش شیطان پرستی نوین به آغاز فعالیت رسمی این فرقه در آمریکا در سال 1960 میلادی برمی گردد. معتقدان به شیطان پرستی جدید، جسم پرست هستند و اعتقاد دارند هر آنچه وجود دارد، مدیون آدم است و اینکه انسان باید کامل ترین لذت جسمانی را در این دنیا ببرد و برخی از فرقه های شیطان پرستی هم بر این اعتقادند که باید در نیروی شیطان فنا شد و سپس قلب خود را به شیطان سپرد. اگر چه شیطان پرستی ماجرایی بس گسترده و خطرناک است و معطوف شدن به نمادهای اجتماعی آن نوعی سطحی نگری قلمداد می شود اما باید در نظر داشت که همین نمادها قدم اول شیطان برای جذب جوانان ما هستند.
اولین فصل متمایز شیطان پرستی نمادهای آن است که عمدتا در نوع لباس، پوشاک و ادبیات جلوه گر می شود، استفاده از نمادهایی که در آن عدد شش به کار رفته، صلیب شکسته یا چرخ خورشید، صلیب وارونه، آنخ، چشمی در حال نگاه به همه جا، مثلثی که در درون آن عکس یک بز وحشی در داخل یک دایره قرار گرفته، ستاره پنج پر که نماد اصلی صهیونیستهاست، استفاده فراوان و شدید از رنگ قرمز و سیاه در آرایش ها، آرایش موی سر به شکلی که هیچ گونه نظمی در آن نباشد به رنگ های سیاه، قرمز و نارنجی، کوتاه کردن موهای سر به شکل های عجیب و به نحوی خاص، نزدیک شدن به نمادهای فاشیستی و هیتلری در فضای جدید امروزی، پوشیدن لباس های کاملا غیرمتعارفی که هم بدن را نشان می دهد و هم نشان نمی دهد اینها بخشی از اقدامات شیطان پرستان در مدگرایی است.