ادامه شرح دعای یا علی یا عظیم :

حضرت فرمود کسی که در ماه رمضان آمرزیده نشود، خیلی شقی است. یعنی از یک شقاوت، سنگدلی، سخت دلی و بدبختی بزرگی برخوردار است که آمرزیده نشده است. زیرا تا سال بعد، فرصت دیگری ندارد که از خدا آمرزش بخواهد.

از امام صادق (علیه السلام):«مَن لَم یُغفَر لَهُ فی شَهرِ رَمَضانَ لَم یُغفَر لَهُ إلى قابِلٍ، إلاّ أن یَشهَدَ عَرَفَةَ = هر كس در ماه رمضان آمرزیده نشود، تا سال آینده آمرزیده نمى شود، مگر آن كه روز عرفه را درك كند».

مهمترین چیزی که ما در ماه رمضان به عنوان پایه نه به عنوان اوج، باید به آن توجه کنیم، این است که با صاحب خانه مشکل نداشته باشیم. حق الناس، حق الله و … گردن ما نباشد، یا اگر گردن ما هست توبه کرده باشیم و بخواهیم جبرانش کنیم. کسی که خیال صفر کردن حساب خود با صاحب خانه را نداشته باشد، نمی خواهد وارد این ضیافت شود.

«یا غفور و یا رحیم» بعد از غفران، شما به «رحیم» احتیاج دارید. «رحیم» یعنی خدایا تو رحمان هستی که به همه اعم از کافر و مسلمان رحمت می کنی. اما من به یک رحمت ویژه و نوازش ویژه احتیاج دارم. در ضیافت، شخص دوست دارد که نسبت به صاحب خانه، از قرب و احترام بیشتری برخوردار باشد. اینجاست که ما به اسم شریف «رحیم» احتیاج پیدا می کنیم. از بین سایر اسمها، این اسم مناسبتر است.

 «أنت الرب العظیم = تویی پرورش دهنده ی عظیم». در این قسمت از دعا سراغ «رب» خود می رویم، همان «رَبّ» که شما را پرورش می دهد. خیلی چیزها هستند که پرورش دهنده ما هستند، مثل پدر و مادر، معلم و غذایی که می خوریم همه ما را پرورش می دهند. اما پرورش دهنده ی اصلی ما پروردگار باعظمت ما است.

«أنت الرب العظیم» چرا؟ چون علاوه بر اینکه خداوند خودش با عظمت است، موجودی عظیم مثل انسان را هم ربوبیت می کند. خداوند تبارک وتعالی موجودی عظیم تر از انسان خلق نکرده است. لذا برای پرورش موجودی عظیم که از بین مخلوقات خدا از همه بزرگتر است، احتیاج به رب عظیم است که به بلندای ابدیت او را پرورش دهد تا جایی که خودش مَثَل خدا شود.