عيد سعيد غدير مبارك باد

شبهه:

آيا مذهب شيعه يک مذهب سياسي است که به دست عبدالله بن سباي يهودي در زمان عثمان ـ خليفه سوم ـ ابداع شده و سپس ايرانيان که با عربها سابقه بدي داشتند با اين سلاح در مقابل اعراب مسلمان ايستادند. آنگاه تشيع در زمان ديالمه تقويت گرديد و سپس در زمان صفويه مذهب رسمي ايران شد. در صورتي که در زمان نبي مکرم اسلام(صلي الله عليه وآله) نامي از شيعه وجود نداشته است؟

پاسخ:

اولاً بايد گفت که: از ديد شيعيان، عبدالله بن سبا يک يهودي و ملعون است و در اخبار شيعه از وي مذمت بسيار شده است.
ثانياً: شيعه يک حزب سياسي نيست که در زمان خلافت عثمان درست شده باشد؛ بلکه سير طبيعي اسلام است که در آن به دستورات حضرت خاتم الانبياء(صلي الله عليه وآله) دقيقاً عمل شده است. شيعه در لغت به معني پيرو مي باشد و اين کلمه براي اين مورد اولين بار بر زبان خود صاحب وحي جاري شده است؛ بر زبان کسي که خداوند در قرآن کريم درباره او فرموده است: «وَما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوي إِنْ هُوَ إِلاّ وَحْيٌ يُوحي»(نجم/3و4) هرگز با هواي نفس سخن نمي گويد و سخن او غير از وحي خدا نيست.
در راستاي اثبات اين مطلب كه لفظ شيعه براي امام علي( عليه السلام) و شيعيان او براي نخستين بار از زبان خود پيامبر گرامي اسلام شنيده شده است به احاديثي كه عموم آن¬ها در منابع اهل سنت است بيان مي¬گردد.
حافظ ابو نعيم احمد بن عبدالله ـ از محدثين بزرگ اهل سنت ـ در کتاب «حلية الاولياء» از ابن عباس روايت مي کند که چون آيه شريفه «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ أُولئِکَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ جَزاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنّاتُ عَدْن تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا اْلأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً رَضِيَ اللهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ»(بينه/7و8) آنان که ايمان آورده اند و نيکوکار شدند به حقيقت، بهترين اهل عالمند. پاداش آن ها نزد خدا باغ هاي بهشت عدن است که نهرها زير درختانش جاري است و در آن بهشت تا ابد جاودان و متنعمند و خدا از آن ها خشنود است .بر پيامبر خدا(صلي الله عليه وآله) نازل شد، پيغمبر خطاب به علي ابن ابي طالب(عليه السلام) فرمود: «أنت يا علي و شيعتک تأتي أنت و شيعتک يوم القيامة راضين مرضيّين»( شواهد التنزيل، ج 2، ص459)؛ يا علي! در اين آيه شريفه، مراد از خير البريه تو و شيعيانت مي باشيد. روز قيامت تو و شيعيانت در حالي که خداوند از شما راضي و شما هم از خداوند راضي و خشنود هستيد مي آييد.

جلال الدين سيوطي در تفسير خود «الدر المنثور في التفسير بالمأثور» از ابن عساکر دمشقي شافعي از جابر بن عبدالله انصاري که از بزرگان صحابه خاتم الانبيا مي باشد نقل مي کند که گفت:«در خدمت حضرت رسول(صلي الله عليه وآله) بوديم که علي ابن ابي طالب(عليه السلام) وارد شد، و پيغمبر فرمود: قسم به کسي که جان من در قبضه قدرت او است، روز قيامت اين مرد (اشاره به علي(عليه السلام)) و شيعه او از رستگارانند(شواهد التنزيل، ج 2، ص467)

از جابر بن عبدالله انصاري نيز نقل شده است که گفت:«در خدمت پيامبر گرامي اسلام بوديم که علي(عليه السلام)به طرف ما آمد. پيغمبرخدا(صلي الله عليه وآله) فرمود: «برادر من رو به شما آمد؛ آنگاه به سمت کعبه نگاه کرد، دست علي را بالا برد و فرمود: قسم به کسي که جان من در قبضه قدرت اوست، اين علي و شيعيان او روز قيامت از رستگارانند»( ينابيع المودة لذوي القربي، ج 1، ص197)



جابر بن يزيد گفته:«امام باقر (عليه السلام) فرمود: ام سلمه همسر رسول خدا (صلي الله عليه و آله) گفت: از رسول خدا (صلي الله عليه و آله شنيدم مي فرمود: پيروان على‏ و شيعه‏ او رستگارانند»(الإرشاد للمفيد، ترجمه ساعدى،ص38).
بنابر آنچه كه بيان شد مشخص مي¬شود كه شيعه يك مذهب سياسي نيست كه در طول زمان و بر اساس اتفاقاتي و به دست يك فرد يهودي به وجود آمده باشد؛ بلكه براساس روايات ذكر شده اين مذهب يك مذهب شناخته شده به حساب مي¬آمده است و يا حداقل فهميده مي¬شود كه در آن زمان مرسوم بوده¬است كه به پيروان امام علي(عليه السلام) شيعه اطلاق شود؛ زيرا كه رسول گرامي اسلام هيچ توضيحي در خصوص واژه شيعه نمي¬دهند و تنها پيروان امام علي(عليه السلام)را با لفظ شيعه مورد خطاب قرار مي¬دهند.