موانع اجابت نیایش
یکی از عوامل روشنایی جوامع اسلامی، دعا و نیایش است که همواره باعث طراوت، شادابی و امیدواری این جوامع بوده است.
شناخت شرایط اجابت دعا از سویی و معرفت نسبت به موانع اجابت از سوی دیگر، در حیات این سنت ارزشمند مؤثر است.
اگر چه «نیایش» در هر شرایطی دارای نتیجه ای است، ولی اگر خواسته باشیم در حد کمال، دارای نتایج مورد نظر باشد، می بایست علاوه بر در نظر داشتن شرایط و آداب آن، به موانع و اموری که ممکن است دعا را از اثر بخشی حقیقی دور کند توجه کافی داشته، در حد امکان در رفع آن ها کوشش کنیم.
در این نوشته ی کوتاه به بخش دوم، یعنی موانع اجابت دعا، اشاره ای گذرا خواهیم نمود. قبل از شمردن موانع اجابت دعا، مناسب است سخنی ارزشمند را از کتاب شریف «المیزان» نقل کنیم، که فرموده است:
«درخواست حقیقی - با زبان فطرت - همیشه با اجابت همراه بوده و از آن تخطی و تخلف نمی کند و دعاهایی که به اجابت نمی رسد، فاقد یکی از این دو امر است:
1.یا در خواست حقیقی در آن ها نیست، بلکه به واسطه ی روشن نبودن مطلب برای دعا کننده - به اشتباه - امری را خواستار می شود و یا چیزی را می خواهد، که اگر بر حقیقت امر مطلع می شد، نمی خواست؛ برای مثال، دعا کننده کسی را مریض پنداشته و شفای او را از خدا می خواهد، در صورتی که عمرش تمام شده، شفای مرض در آنجا مورد ندارد، بلکه باید زنده کردن او را از خدا خواست و او چون از زنده شدن مرده به واسطه ی دعا مأیوس است، به طور حقیقی آن را خواستار نمی شود و البته اگر کسی مانند پیامبران، چنین امیدی داشته باشد و دعا کند، مستجاب خواهد شد.
2.یا اینکه سؤال و درخواست هست، ولی - به طور واقعی - سؤال و درخواست از خدا نیست؛ مثل اینکه کسی حاجتی را از خدا بخواهد ولی به سبب های عادی - یا امور وَهمی که گمان دارد امرش را کفایت می کند - دل بسته باشد. در این صورت خواستن به حسب حقیقت از خدا نیست؛ زیرا خدایی که دعاها را مستجاب می کند، کاری را با شرکت اسباب و اوهام انجام نمی دهد. پس، این دو دسته از دعا کنندگان، گرچه با زبان، دعای خالص می کنند، ولی در دلشان چنین نیست.¬»( المیزان، ج 2، ص 43، با تصرف)

مشاهده شده در حوزه نت