وقتي روز شهادت را جشن مي‌گيريم!
استاد شهيد! معلم عزيز! مرتضي مطهري مهربان و دلسوز!
در مظلوميت تو همين بس، كه سالروز شهادتت را جشن مي‌گيريم!
حتماً تو بايد كشته مي‌شدي تا ما براي روز معلم بزرگداشت بگيريم، چون معلم خوب معلم مرده است. معلم خوب اگر زنده باشد، مدام مي‌خواهد به ما درس اخلاق بدهد، درس دينداري بدهد و از اين جور حرف‌ها بزند و خوب شايد يك وقت‌هايي هم يك چيزهايي بگويد كه به صلاح نباشد، چون معلم است ديگر، سياستمدار كه نيست .اصلاً چه معني داشت كه تو آن قدر زنده بماني و راجع به هر چيزي تئوري‌پردازي كني. گويي نبودنت هم خيلي بد نشد.
حالا چه معني دارد يك آخوند اين قدر از تعقّل و تفكّر دم بزند. اسلام دين تعبّد است. خود خدا در قرآن گفته: «و ماخلقت الجنّ و الانس الّا ليعبدون» حرف شنوي كردن از يك نفر كه ديگر اين قدر تعقّل و شعور نياز ندارد. يك نفر بگويد ما الان چه كار كنيم، ما هم مي‌گوييم چشم! خيلي هم تقسيم كار خوبي است. هم ما مسئوليت همه‌ي كارهايمان را مي‌اندازيم گردن او و هم او پيروان مطيع و حرف گوش كني خواهد داشت.
ولي اين را در گوشي مي‌گويم كسي نشنود، ما به ظاهر چشم را گفتيم ولي باز هم كار خودمان را كرديم. اين طوري تقسيم كار بهتري است چون هم او فكر مي‌كند كه ما آدم‌هاي حرف گوش كني هستيم و هم خودمان فكر مي‌كنيم كه حرف گوش كرده‌ايم و در عين حال كار خودمان را هم كرده‌ايم و تازه به وصيت تو هم عمل كرده‌ايم، چون فقط حرف گوش نكرده‌ايم، بلكه فكر هم كرده‌ايم. بلي! فكر كرده‌ايم كه حرف گوش مي‌كنيم. آخر ما ايراني‌ها خيلي باهوش و زرنگ هستيم.
در هر صورت خدا رحمتت كند! سالروز شهادتت مبارك!
