رحم زمانی قدرتمندی که گذشته انسان را جبران می کند.

«عرفه» به معنی «معرفت» است و به دلیل اهمیتی که «معرفت» در زندگی انسان دارد، درک کردن آن، موجب جبران گذشته گناه آلود انسان می شود.
«معرفت» خداوند تنها کالایی است که انسان می تواند با خود از این دنیا ببرد، چون در آخرت به آن احتیاج دارد. هرچند که انجام اعمالِ دیگر انسان ثواب دارد؛ اما همه آنها رنگ دنیایی دارند و در آخرت چیزی به ما اضافه نمی شود. نماز، روزه، حج، جهاد، خمس، زکات، امر به معروف و نهی از منکر و شهادت، همه در محدوده ی زمانی دنیا قابل انجام هستند و بعد از دنیا دیگر فرصتی برای انجام آنها نیست. امّا یک فرصت همیشگی برای انسان وجود دارد و آن فرصت رسیدن به «معرفت» است.

حضرت سیهدالشهدا علیه‌السلام در دعای عرفه باب های گوناگونی از معرفت را به روی ما باز کرده است و ما را دعوت کرده تا «خود» حقیقی مان را و طبیعت و مراحل خلقت را بشناسیم. «خودِ» حقیقی ما  که از حق تعالی در وجود ما دمیده شده که همان بخش فوق عقلانی وجود ماست، همان بخشی از ماست که فقط با الله انس می گیرد و با الله با آرامش می رسد.

در انتقال به عالم برزخ، تنها چیزی که سنجیده می شود، میزان معرفت انسان است. به خاطر اهمیت بحث «معرفت»، شب و روز «عرفه» به تنهایی، معادل یک ماه مبارک رمضان ارزش دارد. زیرا کسی که در ماه مبارک رمضان موفق نشده باشد که به مغفرت الهی دست یابد، در عرفه، فرجه و فرصت دیگری برایش باز شده است تا گذشته را جبران کند.

امام صادق علیه السلام فرمودند: « مَن لَم یَغفِر لَه فِی شَهر رَمضان، لَم یَغفِر لَهُ إلى مِثِله مِن قابِل إلا أن یَشهد عرفة  قابِلٍ اِلاَّ اَنْ یَشْهَدَ عَرَفَةَ = کسی که در ماه رمضان بخشیده نشود، تا سال آینده بخشیده نمی شود، مگر این که روز عرفه را درک کند.»

حضرت علی علیه السلام درباره ی آثار معرفت می فرماید: « مَن صَحَّت مَعرِفَتُهُ، انصَرَفَت عَنِ العالَمِ الفانی نَفسُهُ و هِمَّتُهُ = آن كه [از خدا] شناخت درستى داشته باشد، جانش و خواست و همتش از این جهانِ فناپذیر روى گردان مى شود».

یعنی با معرفت صحیح، انسان همتش را در دنیا قرار نمی دهد، یعنی نوع برنامه ریزی هایش کاملاً تغییر می کند؛ در دنیا فقط مشغول به امور دنیایی نمی شود تا از درک ارزش «معرفت» باز بماند، زیرا در چنین روزی خدا، آسمان، غیب و فرشته ها او را صدا می زنند تا احیایش کنند، ولی او در جواب می گوید: «من وقت ندارم»، «نمی رسم»، «سرم شلوغ است» و … امام زمان علیه السلام او را صدا می زند، اما چون به معرفت نرسیده، به ندای «هل من ناصر ینصرنی» امام زمان پاسخ نمی دهد.

تا زنده هستید، سعی کنید که بیشتر انفاق کنید تا بیشتر شبیه خدا شوید. هر چند که بعد از مرگ هم انفاق برای اموات ثواب دارد و چیزهایی به شما می‌رسد، اما در انفاق بعد از مرگ‏، شباهتی که دوست دارید، برایتان حاصل نمی شود. پس تا زنده هستی، بیشتر انفاق کن تا بیشتر شبیه خدا شوی.

آنتی‌اکسیدان عناب به پیشگیری و جلوگیری از پیشرفت سرطان کمک می‌کند, با توجه به مطالعات جدید، عصاره عناب مهارکننده سلول‌های سرطان خون است.
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ عناب از نظر طب قدیم ایران معتدل و بنا به اعتقاد ابوعلی سینا، کمی سرد است, عناب دارای خواص ضد سرطان است و خاصیت آنتی‌اکسیدان عناب به پیشگیری و جلوگیری از پیشرفت سرطان کمک می‌کند, با توجه به مطالعات جدید، عصاره عناب مهارکننده سلول‌های سرطان خون است.
عناب به‌علت داشتن ویتامین C و خواص آنتی‌اکسیدانی بالا‌، مانع از رشد و حرکت رادیکال‌های آزاد و در نتیجه کمک به کنترل, رشد تومور و سلول‌های سرطانی است.

عناب میوه و داروی گیاهی مؤثری است که به افزایش وزن بدن کمک می‌کند, قدرت ماهیچه‌ها را زیاد کرده و قوه بدن را افزایش می‌دهد؛ در طب چینی این میوه در تقویت کبد و درمان کم‌خونی استفاده می‌شود؛ عناب برای سلامت کلیه‌ها و تقویت کبد سودمند است.

عناب مقوی کبد و صفرا است و کمک به درمان برخی از بیماری‌های کبدی می‌کند, مصرف عناب به‌طور معنی‌داری سطوح آنزیم‌های کبدی را کاهش می‌دهد, این آنزیم‌ها نشانگر آسیب بافتی هستند.

یافته‌های بافت‌شناسی نشان می‌دهند که این میوه اثرات محافظتی در برابر بیماری‌های کبدی دارد, عناب در درمان کبد چرب نیز مفید است, عناب به‌علت داشتن لعاب، نرم‌کننده سینه و ضدسرفه است و چای یا جوشانده آن گرفتگی صدا، آسم و تنگی نفس را برطرف می‌کند و برای جلوگیری از التهاب و آبریزش بینی توصیه می‌شود.

عناب مقوی مغز و حافظه, آرامش‌بخش طبیعی است, عناب آرام‌کننده اعصاب است و بدخلقی را از بین می‌برد, عناب خواب‌آور بوده, بی‌خوابی و خستگی را برطرف می‌کند, تسکین‌دهنده اضطراب و استرس است, در طب سنتی چین و کره از عناب به‌عنوان دارویی که سبب کاهش اضطراب می‌شود، استفاده می‌کنند؛ هرگاه که احساس غمگینی کرده و گریه می‌کنید یک فنجان دم‌کرده عناب لبخند به لب‌هایتان می‌آورد.
شربت عناب از بهترین نوشیدنی برای فصل بهار و تابستان، و صاف‌کنندۀ خون، مسکن التهاب و تشنگى و حدّت خون است.

پنجاه و هفت سال بیشتر از دمیدن پنجمین ستاره تابان و پرتو درخشان آسمان اهل‌بیت عصمت علیهم‌السلام نگذشته بود که نور وجود مبارکشان به دست شب پرستان و تاریکی پسندان خاموش شد و روح بلند و بهشتی امام محمد باقر علیه‌السلام به اجداد طاهرینش پیوست و عالم خاک را در عزای خود به سوگ نشاند. این اندوه عظیم و حرمان جانسوز، بر همه پیروان و دوستداران آن امام همام تسلیت باد.
امام باقر (علیه‌السلام) دارای ملکات فاضله اخلاقی، دینی و علمی و همانند خورشیدی پر فروغ، بر سپهر دانش پرتو افکن بود به گونه‌ای که بیشترین حدیث از آن حضرت و فرزندشان است و این بزرگ ترین گواه در شخصیت علمی ایشان به شمار می رود. آن حضرت سر انجام توسط مامور هشام، در شهر مدینه به شهادت رسیدند و در بقیع دفن گردیدند.

باقر العلوم

امام محمد بن علی بن الحسین علیه‌السلام، پنجمین نور درخشان آسمان امامت و هدایت، ملقب به «باقر العلوم» بود. این لقب از آن جهت بود که امام محمد باقر علیه‌السلام، مجهولات و نادانسته‌های علم را می‌شکافت، تاریکی جهل را می‌درید، در دریای علم غوطه‌ور می‌شد، نور علم می‌پراکند و گهرهای فراوان از دریای جوشان علم به شیفتگان و پیروان خود می‌بخشید. بدین جهت او را «باقر العلوم»، یعنی شکافنده دریچه های علم می خواندند.

حدیث جابر

جابر بن عبدالله انصاری از صحابه وفادار حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله بود که خداوند تعالی او را عمری طولانی بخشیده بود. روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله به او فرمودند: «ای جابر تو زنده خواهی ماند تا فرزندی از تبار مرا دیدار کنی که از فرزندان حسین علیه‌السلام است. نام او محمد است و او علم دین را از هم می‌شکافد؛ سپس او را باقر لقب می‌دهند. هر گاه او را دیدی، سلام مرا به او برسان.» جابر زنده ماند تا امام محمد باقر علیه‌السلام را در کودکی ملاقات نمود. پس سلام رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله را به ایشان رسانید و گفت:«سوگند به خدای کعبه که این شمایل و خصال رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله است که در تو می‌بینم». و به راستی امام محمد باقر علیه‌السلام در صورت و سیرت و در مکارمِ اخلاق بسیار به جد بزرگوارش شباهت داشت.

مکارم اخلاق امام

امام محمد باقر علیه‌السلام چونان اجداد بزرگوار خود، معدن مکارم اخلاق و صفات بسیار نیکو بود. او بسیار متواضع و فروتن بود. با این که خود برای امرار معاش خود، مشقت بسیار متحمل می‌شد، اما آنچه به دست می‌آورد، بی‌حساب می‌بخشید و احسان می‌کرد. آن امام معصوم، گاهِ عبادت بسیار می‌گریست و به درگاه خدا بسیار خاضع و هراسان بود. لبان مبارکش یکسره به ذکر مشغول بود و خانواده خود را بسیار به خواندن قرآن و گفتن ذکر ترغیب می نمود.

در پرتو کلام امام

در سالروز جانسوز شهادت پنجمین پیشوای شیعیان امام محمد باقر علیه‌السلام، امام راستی‌ها و نکویی‌ها، به کلام پر گهرش آتش اندوه دل را فرو می‌نشانیم و از پرتو نورش بهره می‌گیریم. این امام همام در باب مکارم اخلاق و صفات نیکوی انسانی در اسلام می‌فرمایند: «آن که راستگو و صادق باشد، عملش پاکیزه است. آن که نیت نیکو دارد، روزی‌اش زیاد می‌شود و آن که با خانواده‌اش خوش رفتار باشد، عمرش طولانی می‌شود.»

چگونگی شهادت

امام باقر(علیه السلام) پس از عمری تلاش در میدان بندگی خدا و احیای دین و ترویج علم و خدمات اجتماعی به جامعه اسلامی، در روز هفتم ماه ذو الحجه سال 114 رحلت کرد.

منابع روایی و تاریخی علت وفات آن حضرت را مسمومیت دانسته اند، مسمومیتی که دستهای حکومت امویان در آن دخیل بوده است.

از برخی روایات استفاده می شود که مسمومیت امام باقر(علیه السلام) به وسیله زین آغشته به سم، صورت گرفته است، به گونه ای که بدن آن گرامی از شدت تأثیر سم بسرعت متورم گردید و سبب شهادت آن حضرت شد. در این که چه فرد یا افرادی در این ماجرای خائنانه دست داشته اند، نقلهای روایی و تاریخی از اشخاص مختلفی نام برده اند.

بعضی از منابع، شخص هشام بن عبد الملک را عامل شهادت آن حضرت دانسته اند.

بخشی دیگر، ابراهیم بن ولید را وسیله مسمومیت معرفی کرده اند.

قبر نورانی حضرت باقر (علیه السلام)، در شهر مدینه در قبرستان بقیع قرار دارد. هر سال، حاجیان زیادی در این قبرستان، بر سر مزار چهار امام غریبی که آنجا دفن شده اند، حاضر می شوند. امام حسن مجتبی (علیه السلام)، امام سجاد (علیه السلام)، امام باقر (علیه السلام) و امام صادق (علیه السلام)، چهار امامی هستند که در کنار هم و در قبرستان بقیع دفن شده اند.
 
 

اصلی ترین کار خداوند تبارک و تعالی برای ما، گذاشتنِ مکتب دعا و نماز است. بدبختی ما این است که فکر می کنیم، دعا و نماز یعنی این که هر وقت در کمالات جمادی و گیاهی و حیوانی کم آوردیم، باید دعا کنیم و راز و نیاز و نذر کنیم و سفره بیندازیم، که باز هم حیوان بمانیم. ما بیشتر اوقات از خدا می خواهیم که خدایا حیوانیتم را نگه دار. خدایا این حیوانیت را از ما نگیر. خدایا این حیوانیت را به ما بده. خدایا روز به روز به حیوانیت ما برکت بده. ولی آیا تا حالا شده، یکبار از خدا تشکر کنیم؟ و بگوییم، خدایا ممنونیم که به ما دعا دادی، نماز دادی.

هر وقت هر کمالی در درون انسان متوقف شود، فساد به بار می‌آورد و نه تنها باعث معطلی شما در قبر و قیامت می شود، بلکه در دنیا هم آسیب می بینید.