در بین اسما الهی مهمترین اسمی که در واقع پایه هزاران اسم دیگر است، اسم مبارک «رحمان» است که منشا ظهور همه خلقت هاست. پس هر کس بخواهد به خدا نزدیک تر شود، باید بیشترین چیزی که از خود ظهور می دهد و ایجاد می کند، «رحمانیت» و «مهربانی» باشد.

یعنی انسان ها به میزان مهربانی شان، می توانند اسماء الله را دریافت کنند. پس اگر می خواهی غفور شوی، مهربانی کن! اگر می خواهی عفو شوی، بیشتر مهربانی کن! اگر می خواهی کریم شوی، اهل کرم باش! اگر می خواهی حلیم شوی یا به سایر صفات الهی دست پیدا کنی، باید دوره ی آن را بگذرانی. یعنی باید همان صفت را در وجودت ایجاد کنی.

پس تقرب الی الله، یعنی رسیدن به اسم شریف «رحمان» و این اسم، زمینه ساز ظهور سایر اسماء در انسان است. مفهوم مخالف اینها هم وجود دارد. یعنی انسان هر چه پرخاشگر، بداخلاق و و بدبین تر باشد، از اسم مبارک «رحمان» فاصله بیشتری می گیرد و نمی تواند مقرب خدا شود.

دقت کنید! معصوم (علیه السلام) می فرماید: «کافر خوش اخلاق، بهتر از مؤمن بد اخلاق است. چون هر جا اسم خدا باشد، بارش رحمت نیز وجود دارد، حتی در وجود انسان کافر!»