« بسم الله الرحمن الرحیم »

تفسیر آیه ی 7 سوره ی مبارکه الرحمن؛

“ و السّماء و وضع المیزان “

در صورتی که مراد به کلمه « سماء» جهت بلندی و بالا باشد  معنای آن عبارت میشود از اینکه سماء را در اصل بلند و بالا آفرید، نه اینکه بعد از خلقت آن را بلند کرد و به بالا برد، و درصورتیکه مراد به آن خود جهت بالا نباشد، بلکه اجرامی باشد که در جهت بالا قرار دارند، آن وقت معنای رفع آن تقدیر محل های آن ها خواهد بود و معنای جمله این خواهد بود که خدای تعالی محل ستارگان را نسبت به زمین بلند قرار داد، و این تقدیر را آن روزی کرد که زمین و آسمان همه یکپارچه بود؛ بعدا آنها را جدای از هم کرد.

و اگر منظور از رفع سماء منازل ملائکه و مصادر امر الهی و از آن جمله وحی بوده باشد، در این صورت مراد به رفع، رفع معنوی خواهد بود؛ البته ممکن هم هست که منظور از رفع را اعم از حسی و معنوی بگیریم.

و اما اینکه فرمود: « و وضع المیزان» مراد به میزان همان چیزی ست که به وسیله ی آن هر چیزی را می­سنجند و اندازه گیری می­کنند. چیزی که هست میزان هر چیزی به حسب خود آن چیز است و میزانی که با آن عقاید و گفتار و کردارها را می­سنجند چیزی دیگر است.

بعضی گفته اند: مراد به میزان عدالت است و معنای جمله این است که خداوند عدالت را در بین شما برقرار کرد تا مساوات را میانه ی اشیاء برقرار سازید، و هر چیزی را در جای خودش به کار بسته، حق هر چیزی را به آن بدهید.

بعضی دیگر گفته اند: مراد به میزان همین ترازوی معمولی است که وزن ها را با آن معین می­کنند. ولی معنای اول وسیع تر و عمومی تر است.

“منبع: تفسیر شریف المیزان“