باورقلبی والدین نسبت به مفاهیم دینی،بسیارمهم است.معلمی به دانش آموزگفت:چراامروزدیرآمده ای؟گفت:پل روستاخراب بود،رفتم دورزدم آمدم.معلم گفت:دورزدن ندارد،روایت داریم که بسم الله الرحمن الرحیم بگووپایت راروی آب بگذار رد می شوی.فرداآن شاگردازهمه زودترآمد.معلم سوال کرد:چطورامروززودآمدی؟گفت:همان چیزی که شماگفتید من عمل کردم.معلم تعجب کردوگفت:واقعاازآب ردشدی؟
بعدازدرس باهم رفتند.وقتی به آب رسیدند،به شاگرد گفت:توجلوتربرو.آن بچه هم بسم الله الرحمن الرحیم گفت وپارا روی آب گذاشت وردشد.آن طرف رودخانه که رسید معلم راصداکرد وگفت:حالاشمابیایید!معلم هم گفت:بسم الله الرحمن الرحیم،اماداخل آب افتاد.چون اوبه اثر معجزه آسای نام خداباورقلبی نداشت.
درهندنیزبرخی هندوها برای ردشدن ازآتش ،نام مقدس امام حسین(علیه السلام)رامی گویند ورمزموفقیت رادراین ذکرمی دانند.
باید بپذیریم که مشکل مادر ضعف باورها واعتقاداتمان است وبه همین دلیل نمی توانیم به فرزندمان خدارابشناسانیم.
(آداب وآفات تربیت کودک ونوجوان،سیدداوود میرزایی؛سیدعلی شاهرخی؛هادی قطبی،ص54و55)