گويد: نخستين كس از فرزندان ابى طالب كه آن روز كشته شد، على اكبر پسر حسين بود كه مادرش ليلى دختر ابو مرة بن عروة ثقفى بود. وى حمله آغاز كرد و رجزى به اين مضمون مى‏خواند:

«من على‏ام، پسر حسين بن على‏

به پروردگار كعبه كه ما به پيمبر نزديك‏تريم‏

به خدا پسر بى‏پدر درباره ما حكم نكند.»

گويد: اين كار را چندبار كرد، مرة بن منقذ عبدى او را بديد و گفت: «بزرگ‏ترين گناهان عرب به گردن من باشد اگر بر من بگذرد و چنين كند، و پدرش را عزادار نكنم.»

گويد: بار ديگر على اكبر بيامد و با شمشير به كسان حمله برد. مرة بن منقذ راه بر او گرفت و ضربتى به او زد كه بيفتاد و كسان اطرافش را گرفتند و با شمشير پاره‏پاره‏اش كردند.

حميد بن مسلم ازدى گويد: به گوش خودم شنيدم كه حسين مى‏گفت: «پسركم! خداى قومى را كه تو را كشتند، بكشد، نسبت به خدا و شكستن حرمت پيمبر چه جسور بودند، از پس تو دنيا گو مباش.»

گويد: گويى مى‏بينم زنى شتابان درآمد كه گفتى خورشيد طالع بود و فرياد مى‏زد: «اى برادركم، اى برادرزاده‏ام!»

گويد: پرسش كردم. گفتند: «اين زينب دختر فاطمه، دختر پيمبر خداست.»

گويد: پس بيامد و بر پيكر وى افتاد. حسين بيامد و دست او را گرفت و سوى خيمه‏گاه برد. آن‏گاه حسين به طرف فرزند خويش رفت. غلامانش نيز بيامدند كه گفت: «برادرتان را برداريد!» پس او را از محل كشته‏شدنش ببردند و روبه‏روى خيمه‏گاهى نهادند كه مقابل آن جنگ مى‏كردند.

پاينده، ترجمه تاريخ طبرى، 7/ 3052- 3053