شايد يكي از عواملي كه مقام مادر را اين همه بالا برده است دلسوزي، فداكاري و مهر بي‌كران مادر باشد. يكي از شعراي خوش‌ ذوق، عواطف عميق و محبت بي‌پايان مادر را چنين به تصوير كشيده است:

مادري پير و پريشان احوال
عمر او بود فزون از پنجاه
زن بي‌شوهر و از حاصل عمر
يك پسر داشت شرور و خودخواه
روز و شب در پي اُوباشي خويش
بي‌خبر از شرف و عزّت و جاه
ديده بود او به بر مادر پير
يك گره بسته زر گاه به گاه
مي‌آمد كه ستاند آن زر
بكند صرف عملهاي تباه
مادر از دادن زر كرد ابا
گفت، رو، رو كه گناه است،‌گناه
اين ذخيره است مرا اي فرزند
بهر داماديت إن شاء الله
حمله آورد پسر تا گيرد
آن گره بسته زر، خواه نخواه
مادر از جور پسر شيون كرد
بود از چاره چو دستش كوتاه
پسر افشرد گلوي مادر
سخت چندان كه رخش گشت سياه
نيمه‌جان پيكر مادر بگرفت
بر سر دوش و بيفتاد به راه
برد در چاه عميقي افكند
كز جنايت نشود كس آگاه
شد سرازير پس از واقعه او
تا نمايد به ته چاه نگاه
از ته چاه به گوشش آمد
ناله زار و حزيني ناگاه
آخرين گفته مادر اين بود
آه! فرزند نيفتي در چاه!^{[شعر از يحيي دولت آبادي.]}