به سر مى پرورانم من هواى حضرت باقر
به دل باشد مرا شوق لقاى حضرت باقر
|
ز عشقش جان من بر لب رسيده ، كَس نمى داند
|
كه نبود چاره ساز من سواى حضرت باقر
|
چنان بگرفته صيت علميش آفاق را يك سر
|
كه پيچيده در اين عالم صداى حضرت باقر
|
پيمبر گفت با جابر، كه خواهى ديد باقر را
|
سلام از من رسان آن گه براى حضرت باقر
|
سؤ الاتى كه از وى كرد دانشمند نصرانى
|
جوابش را شنيد از گفته هاى حضرت باقر
|
مسلمان گشت راهب ، ناگهان در محضر آن شه
|
منوّر شد دل او از ولاى حضرت باقر
|
به رستاخيز گر خواهى نجات از گرمى محشر
|
برو در سايه ظلّ هماى حضرت باقر
|
جلال و شأ ن قدر آن امام پاك بازان را
|
|
نمى داند كسى غير از خداى حضرت باقر
|
