یکی از چیزهایی که لذت دعا را خیلی بالا می‌برد، این است که تو دائماً از خدا طلبکار می‌شوی. یعنی خدا خودش، خود را بدهکار کرده وگرنه ما که از خدا طلبکار نیستیم. تمام هستی و وجودمان از خداست، در ذات خودمان هیچ چیز نداریم که بخواهیم از خدا طلبکار شویم. کسی حقی گردن خدا ندارد، اما خدا می‌گوید: من چون کریمم، شما هر چی از من بخواهید، از من طلبکارید. پس یکی از چیزهایی که لذت ذکر و دعا را بالا می برد، این است که شما دائماً در حال دریافت هستید؛ دریافت هایی که یا می‌بینید و لمسش می‌کنید و در زمان حال به شما می‌رسد و یا برایتان ذخیره می‌شود. خستگی در دعا معنا ندارد، مگر آدم نادان، بی‌اعتقاد و بی‌معرفت باشد. برای همین در روایت داریم، با معرفت ترین انسانها، نسبت به خدا کسی است که بیشتر دعا می‌کند و دستش بالاست. هر چقدر سطح معرفت انسان بیشتر باشد، از غیب و بی‌نهایت دریافت بیشتری می‌کند.