أَزْرَى‏ بِنَفْسِهِ‏ مَنِ‏ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ وَ رَضِيَ بِالذُّلِّ مَنْ كَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ وَ هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَعَلَيْهَا لِسَانَهُ‏

هر کس که طمع را برای خود پذیرفت وآن را شعار قرار داد، نفس خود را معیوب ساخت وهر کس ضرری را که بر اووارد شده

است آشکار ساخت ،رضایت به ذلت وپستی داد وهر کس زبانش را فرمانروای خود ساخت ،ذات او برای خویشتن پست وخوار

گشت.

 مشاهده شده در نهج البلاغة/محمد تقی جعفری/ص1034