چرا در اسلام، ارزش عمل به نیّت آن است و قبولى عمل به قصد قربت و اخلاص وابسته است؟
در كارهاى دنیوى نیز ارزش كارها، به نیّت آنها بستگى دارد. به این مثال‏ها توجّه كنید:
جرّاح و چاقوكش هر دو شكم پاره مى‏ كنند، امّا كار جراح، خدمت است و كار چاقوكش جنایت.
همین جرّاح مى‏تواند براى پول كار كند و مى‏تواند براى نجات یك انسان كار كند، هر كدام از این هدف‏ها نیز ارزش مخصوص به خود دارد.
مثالى دیگر:
یك لیوان آب را به سه نفر عرضه مى‏كنیم؛ یكى نمى‏خورد، چون میل ندارد، دیگرى نمى‏خورد چون قهر كرده است، سومى نمى‏خورد و مى‏گوید: نفر چهارم از من تشنه‏تر است، آب را به او بدهید! این سه نفر، در ننوشیدن آب یكسانند ولى به خاطر آن كه هدف‏هاى آنها متفاوت است، ارزش كارشان نیز تفاوت دارد.
در اسكناس‏ها نخى است كه نشانه اصالت اسكناس و وسیله جدایى اسكناس اصلى از قلابى است، در عبادات نیز باید ریسمانى محكم میان بنده و خدا باشد كه همان قصد قربت و اخلاص است. اگر آن نخ نباشد یا پاره شود، رابطه انسان با خدا قطع و عمل مقبول نیست.