جنگ امروز جنگ نرم است و دشمن فرهنگ ما را نشانه گرفته است. عزادار حقیقی از واقعه عاشورا روح جهاد و انتقام کسب کرده و با این شبیخون فرهنگی به مبارزه بر می خیزد.
ما باید از امام درس جهاد و از عزاداری ها «روح جهاد» یاد بگیریم، اگر فقط به گریه اکتفا کنیم، کافی نیست. گریه و نوحه در عزای سالار شهیدان طبق سه دلیل قرآنی (1.تعظیم شعائر الهی، (حج/۳۲)- 2. یادآوری ایام الله، (ابراهیم/5) – 3. مودت اهل بیت (علیهم السلام)، شوری/۲۳) واجب است، ولی گریه باید مؤثر باشد و ما را به سمت نتیجه ببرد در غیر اینصورت عزاداری ما در حد عزاداری غیر مسلمین و غیر شیعیان خواهد بود.

جای تعجب دارد که ما برای «هل من ناصر ینصرنی» امام حسین (علیه السلام) گریه­ ها کردیم و  می کنیم، مراسم ­ها برپا می کنیم، پول هزینه می کنیم. اما برای پاسخ به «هل من ناصر ینصرنی» حسین زمان خودمان اصلاً برنامه ­ای نداریم، وقت، پول، استعداد، قلم، هنر و عاطفه ای نسبت به او نداریم و با این وجود خود را عزادار می نامیم و ادعا می کنیم که فرزندان معصومین و شیعه هستیم. ما باید روح جهاد را بر خود و زندگی مان حاکم کنیم، خستگی ها، زحمات، بی­خوابی ­ها، هزینه کردن ­ها، سختی کشیدن ها، تهمت خوردن ها و اذیت شدن های جهاد را باید در زندگی مان تحمل کنیم.

عزادار حقیقی برای زندگی جهادی اش برنامه ریزی کرده و به دیگران توصیه به حق و توصیه به صبر می کند و با کوچکترین فشار و مشکل از میدان بیرون نرفته و گوشه عزلت اختیار نمی کند، همین طور که امام امت ره فرمود:«پیشکسوتان جهاد و خون بعد از جنگ در پیچ و خم مسائل زندگی گم نشوند» و ما دیدیم، خیلی ها گم شدند.