بحث ما پیرامون همین رنگ زرد روشن است که بینندگان را شاد می‌کند، همه ما به حس و عیان بعضی گاوها یا اشیاء زرد خوشرنگ را دیده ایم که دیدن آنها حال و حالت خوشی را در انسان ایجاد می‌کند. همچنانکه برخی رنگ سفید را نشانه صلح و صفا و تسلیم می‌شمارند و رنگ سیاه را نشانه عزا یا وقار می‌دانند. شعار عباسیان رنگ سیاه بود و رنگ سبز را نشانه معصومیت می‌انگاشتند (چنانکه شعار بنی هاشم یا سادات بود) یا سرخ که نشانه خون خواهی و انقلابی گری بود این مسأله را از دو جنبه می‌توان بررسی کرد یکی سمبولیسم رنگها یا نماد پردازی دیگری روانشناسی رنگ ها.
(صفحه 12)
از زمانی که قرآن رنگ زرد روشن را شاد کننده نامید تا زمانی که روانشناسی رنگ‌ها مورد بحث علمی قرار گرفت بیش از 12 یا 13 قرن گذشته است.
امروزه روانشناسان به ارزش روانی رنگهای گوناگون توجه کرده و در آنها تحقیق دارند مثلاً رنگ اتاق و اثاثیه آسایشگاه‌هایی روانی را زرد روشن انتخاب می‌کنند زیرا این رنگ را شاد کننده یافته‌اند که می‌تواند اثر آرامش دهنده و تسکین دهنده برای اعصاب و روان بیماران حساس و زود رنج داشته باشد، البته این تأثیر فقط بر بیماران روانی نیست بلکه بر همه انسان‌ها چنین تأثیری دارد. اگر چشم در دیدن زیبائی‌ها ما را بیشتر یاری کند خیلی زود خواهیم فهمید که براستی زیبایی درختان به رنگ سبز و زردشان محتاج است.
گل‌ها را چگونه می‌بینیم اگر به رنگی آراسته نشده باشند، آسمان آبی را بیش از همه غرق در رنگ می‌بینیم گو اینکه بدون آن هرگز به ذهن نمی‌آید حتی در گوناگونی رنگ هایش سر در گمیم آیا هنگام غروب خورشید رنگش زیباتر است یا هنگام طلوع. این تنوع رنگ و زیبایی تنها درباره آسمان نیست بلکه در همه هستی جاریست مثلاً چه کسی از دیدن سبزه (حتی مکرر) خسته می‌شود؟ چه کسی به رنگ کوه معترض می‌گردد؟ اگر به ما گفته شود رنگی را در طبیعت تغییر بده تا بهتر شود آیا می‌توان چنین کرد؟ خیر. هرگز چون خداوندی که ذاتش زیباست مصدر و خالق این همه می‌باشد.
مسلم است که این بینش و برداشت راجع به رنگ‌ها در فرهنگ زمانه وحی و نزول قرآن نمی‌گنجید و فقط وحی الهی توانسته است بیش از یک هزار سال بر پژوهش علمی رنگ‌ها سبقت گیرد.

صفحات: 1· 2