خوش به حال من

امام علاقه و محبت وافري به همسرشان داشتند به طوري كه از نظر امام همسرشان در يك طرف قرار داشت و بچه هايشان در طرف ديگر و اين دوست داشتن با احترام خاصي همراه بود.يادم هست يك بار كه خانم به مسافرت رفته بودند آقا خيلي دلتنگي مي كردند . وقتي  ايشان اخم مي كردند ، ما به شوخي مي گفتيم : اگر خانم باشند آقا مي خندند ، وقتي نباشند آقا ناراحت هستند و اخم مي كنند . خلاصه ما هر چي سربه سر آقا گذاشتيم اخم ايشان باز نشد. بالاخره من گفتم : خوش به حال خانم كه شما اين قدر دوستشان داريد ، و امام گفتند : « خوش به حال من كه چنين همسري دارم.  فداكاري كه خانم در زندگي كردند ، هيچ كس نكرده است » .

خانم ، بي نظير است

علت علاقه عميق حضرت امام به همسرشان ، فداكاري خانم بود. هميشه مي گفتند : «خانم ، بي نظير است » ايشان 15 سال در آب و هواي گرم نجف مشكلات را تحمل كرده و همه جا همراه امام بودند. در حالي كه در خانواده پدري شان در رفاه به سر مي بردند و دختر خانم 15 ساله اي بيش نبودند كه به خانم امام وارد شدند . مثل اين كه در آن موقع قم را دوست نداشتند ، ولي هرگز اين مساله را نزد امام اظهار نكرده بودند. امام هميشه در پاسخ ما كه مي پرسيديم : چه كنيم كه شوهرانمان به ما اين همه علاقه مند باشند ؟ ايشان مي گفتند : « اگر شما هم اين قدر فداكاري كنيد ، همسرانتان تا آخر همين قدر به شما علاقه خواهند داشت .»

خانواده/سال اول/شماره دوم/ تابستان 86