اي منجي بيچارگان و مستضعفان و اي اميد نا اميدان و اي خلاصه و عصاره همه انبياء و اولياء الهي،اي فرزند محمد مصطفي (ص) و علي مرتضي عليه السلام و فاطمه زهرا سلام الله عليها:تو را غايب ناميده اند، چون ظاهر نيستي نه اينکه حاضر نباشي! و غيبت به معناي «حاضر نبودن» تهمت ناروائي است که بر آستان مقدس شما زده اند، و آنان که غيبت را حاضر نبودن ميدانند و بر اين پندارند، تفاوت ميان حضور و ظهور را نميدانند، يا نميخواهند بدانند.آمدنت که در انتظار آني به معناي ظهوراست نه حضور و شيفتگان و مشتاقانت که هر صبح و شام تو را ميخوانند: ظهورت را از خدا ميطلبند نه حضورت را. وقتي ظاهر ميشوي، همه انگشت حيرت به دندان ميگزند و با تعجّب ميگويند که تو را پيش از اين هم ديده اند، و راست ميگويند چرا که تو در ميان مايي زيرا امام مائي. جمعه ها که از راه ميرسد، صاحبدلان و بيقراران، دل و قرار از دست ميدهند و قافله دلهاي بيقرار و جانهاي مشتاقت روي به سوي قبله ميکنند و آمدنت را به انتظار مينشينند و زيارت جامعه کبير و ندبه را سر ميدهند تا دل را تسکين بخشند.

مهدي است که چشمه فياض علم را 
برتشنگان دانش و عرفان عطا کند

مهدي است که وقت نماز جماعتش 
عيسي به صد نياز به او اقتدا کند

مهدي است که مقدم بهجت فزاي او 
دل را ز رنج و محنت و حسرت رها کند