یکی از درباریان به حاکم سامرا گزارش داد که حضرت مهدی وکلایی دارد که اموال علاقه‌مندان را برایش جمع‌آوری می‌کنند و نام بعضی از وکلا را نیز فاش ساخت. این خبر را به اطلاع عبیدالله بن سلیمان، وزیر وقت خلیفه، نیز رسانید، و او تصمیم جدی به دستگیری وکلا گرفت؛ اما سلطان پیشنهاد کرد برای شناسایی خود حضرت، افرادی را بطور ناشناس به همراه مقداری از اموال به نزد وکلای حضرت بفرستند و هر کدام از آنها که مالی را پذیرفت دستگیرش کنند و از این جایگاه امام را مکشوف سازند. (به دنبال این تصمیم سلطان، از ناحیه مقدسه از همه وکلا خواسته شد که تا اطلاع بعدی از احدی مالی دریافت نکنند و نسبت به وکالت خود و ارتباطشان با حضرت، اظهار بی‌اطلاعی کنند. یکی از همان جاسوسان به سراغ محمد بن احمد (یکی از وکلای ناحیه) رفت و اظهار داشت که: من اموالی دارم، می‌خواهم آنها را به حضرت برسانم. محمد به او گفت: اشتباه گرفته‌ای، من از سخنان تو چیزی سر در نمی‌آورم و چنین کسی را هم نمی‌شناسم. هر چه آن مرد مرموز اصرار ورزید و از هر دری که وارد شد، محمد تجاهل کرد و اجازه نداد حیله او کار افتد.(1)

به هر حال با صدور این دستور از ناحیه مقدسه و زیرکی وکلای آن بزرگوار، نقشه دیگری از دشمنان حضرت ولی‌عصر ارواحنا فداه نقش بر آب شد.

اِذا قامَ قائمِنا وَضعَ ‌اللهُ یَدهُ عَلی رُوسِ العِبادِ فَجمعَ بِها عُقُولَهم وَ کَمُلَت بِهِ اَحلامُهُم.(2)

آنگاه که قائم ما قیام کند خداوند دست (رحمت) خویش را بر سر بندگان می‌نهد و بدین وسیله عقل‌های آنان کامل می‌شود و همه انسان‌ها به حد رشد می‌رسند.
امام باقر علیه السلام

پی‌نوشت‌ها:

1- اصول کافی، ج1، ص 525.

2- منتخب‌الاثر، ص 483.