حضرت علی بن حسین علیه السلام درعرصه خدمت به محرومان آن چنان درخشید که باعث اعجاب و شگفتی همگان شد و آنان دوستدار حقیقی ایشان شدند.
زمانی که تاریکی شب، همه جاگسترده می شد و چشمهای مردم به خواب می رفت، آن حضرت، اموال موجود خود را از درهم و دینار جمع می کرد و نان و آذوقه را ـ که فراهم کرده بود ـ برمی داشت و شبانه به منزل محرومان و بینوایان می شتافت. آن حضرت در حالی که صورت خود راپوشانده بود، آذوقه ها و هدایا را به دوش می کشید و در سطح گسترده ای به بیچارگان مساعدت می کرد:

تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن      به دمی یا درمی، یا قدمی، یا قلمی

حضرت باقر علیه السلام فرمود: «کانَ عَلِیُّابْنُ الْحُسَینُ علیه السلام یَحْمِلُ جِرابَ الْخُبْزِ عَلَیظَهْرِهِ بِاللَّیْلِ فَیَتَصَدَّقُ؛ [پیشوای چهارم[علی بن حسین علیه السلام کیسه های نان را درشب ها به دوش می کشید و [به فقرا ونیازمندان] تصدّق می داد.» و بر این اندیشه پافشاری می کرد: «اِنَّ صَدَقَةَ السِّرِّتُطْفِی ءُ غَضَبَ الرَّبِّ؛ صدقه پنهانی،خشم خداوند را فرو می نشاند.»  

محمد بن اسحاق می گوید:«عده ای از نیازمندان مدینه عادت کرده بودند در ساعات معیّنی از شب، مرد ناشناسی به کمک آنان بیاید. آنان، او رابه عنوان صاحب انبان به همدیگرمعرفی می کردند و تا روز شهادت امام زین العابدین علیه السلام وی رانمی شناختند.»

تا توانی رفع غم از خاطر غمناک کن      در جهان گریاندن آسان است، اشکی پاک کن

امام باقر علیه السلام فرمود: «پدرم حضرت علی بن حسین علیه السلام دوباربرای خدا اموال خود را احسان کرد.»
امام سجاد علیه السلام همواره می فرمود:«سادَةُ النّاسِ فِی الدُّنْیا الاْسْخِیاءُ وَسادَةُالنّاسِ فِی الاْآخِرةِ الاْتْقِیاء؛ سرور و آقای مردم در دنیا سخاوتمندان وبخشندگان هستند و در جهان آخرت،پرهیزکاران، سرآمد دیگران خواهندبود.»
مشاهده شده در حوزه نت