بررسى متون اسلامى به روشنى نشان مى‏دهد كه يكى از اهداف اصلى و حكمت‏هاى مهمّ احكام و مقرّرات اسلامى ، طبّ پيشگيرانه ، از طريق پيشگيرى از بيمارى‏ها و تأمين سلامت انسان است . خداوند متعال ، تصريح مى‏كند كه قرآن و برنامه‏ هاى نورانى و حياتبخش آن ، جامعه بشر را به راه‏هاى تأمين سلامت ، رهنمون مى‏ گردد:

« يَهْدِى بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَ نَهُ سُبُلَ السَّلَـمِ » . 1 خداوند ، هر كه را از خشنودى او پيروى كند ، به وسيله آن [كتاب] به راه‏هاى سلامت ، رهنمون مى‏شود .

و بدين سان ، انسان مى‏تواند با پيوند با خدا و برنامه‏هايى كه او براى زندگى بشر ارائه كرده ، به بزرگ‏ترين نعمت‏هاى الهى دست يابد و نه تنها آخرت ، بلكه سلامت و سعادت و خوش‏بختى دنياى خود را نيز تأمين نمايد:

« مَّن كَانَ يُرِيدُ ثَوَابَ الدُّنْيَا فَعِندَ اللَّهِ ثَوَابُ الدُّنْيَا وَالْأَخِرَةِ » . 2 هر كس پاداش دنيا مى‏ خواهد ، [بداند كه] پاداش دنيا و آخرت ، نزد خداست .

بر اين پايه ، در اسلام ، آنچه براى سلامت جسم و يا جان خطرناك و زيانبار است ، حرام يا مكروه است و آنچه براى سلامت انسان ، لازم و مفيد است ، واجب يا مستحب ، و آنچه سود و يا زيانى براى جسم و يا جان ندارد ، مباح شناخته شده است . اين بدان معناست كه طبّ پيشگيرى در متن مقرّرات و احكام پنجگانه اسلام ، تنيده شده و اجراى كامل و دقيق قوانين الهى در زندگى ، سلامت جسم و جان انسان را به همراه دارد3 

1- مائده ، آيه 16 .

2 - نساء ، آيه 134 .

3 - به استثناى مواردى كه حكمت الهى به دليل مسائل تربيتى بيمارى فردى را اقتضا نمايد (ر. ك : ج1 ، ص 126 ، حكمت بيمارى) .