شعری بگویم از غم هجران که جان بسوخت

انـدر فراق دلبـر نا مهربان بسوخت

من آنچه را  که  گویم  و خندم به ظاهر است

رازی  درون  سینه نهان، تا نهان  بسوخت

تنها نه  من  ز غصه ی  تو گشته ام نحیف

خلقی  ز دوریت  به  زمین  و  زمان بسوخت

آتش گرفت  جانم  از  این  عشق  جان گداز

کز انتظار دیدن رویت جهان بسوخت

باور  نـداری  ار  سخنـم  خود  عیان  ببین

چشم  و دل و  زبان و نهانم ، عیان بسوخت

مهدی  بیا  که  چشم  به  راهت  نشسته ام

دل‌های  پاک  منتظران ،  بی گمان  بسوخت

دانـم چرا  که  رخ  ننمـایی  به  هر  کسی

آن کس که دید روی تو  را ، شادمان بسوخت